2010 թւին, Երեւանի Պետական համալսարանի հրատարակչութեան կողմից, լոյս է տեսել, Արման Եղիազարեանի հեղինակութեամբ, «Արաբական Խալիֆայութեան Արմինիա Վարչական Շրջանը» 186 էջից բաղկացած, պատմա-աշխարհագրական արժէքաւոր գիրքը:

Շատ ճիշտ է 97 տարի առաջ նորելուկ բոլշեւիկների «Յեղկոմ»-ի կողմից, հակառակ հայ ժողովրդի եւ ժամանակի մտաւորականութեան կամքին, պետականօրէն պարտադրւեց հայ լեզւի իրենց նախընտրած ուղղագրութիւնը, ըստ հեղինակի «սխալագրութիւն»-ը, նպատակ ունենալով հայ ժողովրդից խլել իր ազգային պատմական յիշողութիւնը եւ ձուլել հայ ժողովրդին, «բազմազգ հայրենիք»-ի ու «խոհրդային ժողովրդ»-ի խառնարան կաթսայի մէջ:

Մեր մանկա-պատանեկան տարիներին, Հայաստանը Սովետական երկաթեայ վարագոյրից ներս գտնւելու բերումով, մեզ համար մանկական հեքիաթների նման, համարւում էր եօթն սարերի հետևում անգտանելի մի աշխարհի որի կարօտը միշտ զգում էինք և ճար ու դարման էլ չունէինք մեր կարօտին յագուրդ տալու: Առաւել մեզ խեղճ էինք զգում, ի տես մեր բնակարաններում պատերից կախւած և կամ արծաթեայ մի քանի սպասների վրայ քանդակւած, Մայր Հայաստանի պատկերը, տխուր ու տրտում դէմքով, ձեռքը ծնօտին՝ Հայաստանի աւերակների վրայ նստած:

Սննդաբան բժիշկիս ասացի, ես միայն աղցան (սալադ) եմ ուտում, հապա ինչու եմ այսքան գիրանում, բժիշկը պատասխանեց կովն էլ միայն խոտ է ուտում, միթէ չես տեսնում նրա կազմւածքը:

Մեր մանկա-պատանեկան տարիներին, Հայաստանը Սովետական երկաթեայ վարագոյրից ներս գտնւելու բերումով, մեզ համար մանկական հեքիաթների նման, համարւում էր եօթն սարերի հետեւում անգտանելի մի աշխարհի, որի կարօտը միշտ զգում էինք եւ ճար ու դարման էլ չունէինք մեր կարօտին յագուրդ տալու: Առաւել մեզ խեղճ էինք զգում, ի տես մեր բնակարաններում պատերից կախւած եւ կամ արծաթեայ մի քանի սպասների վրայ քանդակւած, Մայր Հայաստանի պատկերը, տխուր ու տրտում դէմքով, ձեռքը ծնօտին՝ Հայաստանի աւերակների վրայ նստած:

Ըստ Հ. Յ. Դաշնակցութեան կազմակերպական կանոնների յօդւած 20-ի, «Ընդահանուր ժողովը Հ.Յ.Դաշնակցութեան կամքը ներկայացնող գերագոյն ժողովն է որի որոշումները անառարկելի ու պարտադիր են կուսակցութեան բոլոր ժողովների, բոլոր մարմինների եւ բոլոր ընկերների համար: Ընդհանուր ժողովը գերագոյն պահակն է Դաշնակցութեան գաղափարաբանութեան եւ բարոյական ըմբռնումներին»:

Ցաւով եւ զարմանքով, մամուլից տեղեկացայ որ ՀՀ ժամանակաւոր վարչակարգը որոշել է ի շարս մի քանի նախարարութիւնների, Սփիւռքի նախարարութիւնն էլ, ըստ նորանշանակ անփորձ նախարարի քմածին բնութագրութեամբ, նախարարութեան անցեալ շրջանի ապարդիւն գործունէութեան պատճառաւ, լուծարքի ենթարկել եւ փոխարէնը մի ինչ որ մարմին, կոմիտէ եւ կամ գերտեսչութիւն կեանքի կոչել, նման մի քայլ, այն էլ առանց սփիւռքի համապատասխան կառոյցների հետ խորհրդակցութեան եւ հաւանութեան, նշանակում է սփիւռքի անտեսում եւ նրա իրաւունքնեերի ոտնահարում որի համար էլ արդէն թէ հայրենիքում եւ թէ սփիւռքում դժգոհութիւնների մեծ ալիք է բարձրացել:

Պատմական դժբախտ պատահարների եւ քաղաքական աննպաստ պայմանների բերումով, հայ ժողովրդի կեանքի մէջ առաջացել են մի շարք երկւութիւնններ:

Մի շարք ընդհանրացած չափանիշների հիման վրայ, աշխարհի որոշ երկրներ նկատւում են որպէս զարգացած կամ յառաջադէմ եւ մի մասն էլ՝ ոչ զարգացած կամ յետադէմ, արդ տեսնենք որոնք են այդ զարգացած եւ ոչ զարգացած համարւելու բնորոշիչ չափանիշները:

Չնչին բացառութեամբ բոլոր ժողովրդների, ի մասնաւորի հայ ժողովրդի աւանդոյթում, հեքիաթներում, պատմւացքներում եւ առ հասարակ իրենց առօրեայ կեանքում, սպիտակ գոյնը համարւել է բարութեան, մաքրութեան, խաղաղութեան եւ համերաշխութեան խորհրդանիշ, իսկ սեւ գոյնը՝ չարութեան, նենգութեան, թշնամութեան եւ անմիաբանութեան։