Հայաստանում հաստատւած քաղաքական ճգնաժամը գոյութիւն ունեցող բարոյականութեան ճգնաժամի պրակտիկ դրսեւորումն է։ Իսկ բարոյականութեան ճգնաժամը երկրում այնքան խորն է, որ դրա յաղթահարման հնարաւորութիւնները գտնւում են սոսկ տեսական դաշտում։ Քաղաքականութիւնն ու բարոյականութիւնը գտնւում են դիալեկտիկական կապի մէջ։ Փիլիսոփայական առումով քաղաքականութիւնն ամենաբարոյական զբաղմունքներից մէկն է, քանի որ դրա նպատակը մարդկանց կեանքն աւելի լաւը դարձնելն է։
ՅԱՐՈՒԹԻՒՆ ԱՒԵՏԻՍԵԱՆ
Հայաստանում հաստատւած քաղաքական ճգնաժամը գոյութիւն ունեցող բարոյականութեան ճգնաժամի պրակտիկ դրսեւորումն է։ Իսկ բարոյականութեան ճգնաժամը երկրում այնքան խորն է, որ դրա յաղթահարման հնարաւորութիւնները գտնւում են սոսկ տեսական դաշտում։ Քաղաքականութիւնն ու բարոյականութիւնը գտնւում են դիալեկտիկական կապի մէջ։ Փիլիսոփայական առումով քաղաքականութիւնն ամենաբարոյական զբաղմունքներից մէկն է, քանի որ դրա նպատակը մարդկանց կեանքն աւելի լաւը դարձնելն է։ Գործնական հարթութիւնում, սակայն, քաղաքականութիւնը նոյնացւում է անբարոյականութեան հետ, քանի որ այդպիսին են այն դարձնում դրանով զբաղւողները։
Հայաստանում հաստատւած անբարոյականութեան ճգնաժամի աղբիւրը իշխանութիւնն է՝ Նիկոլ Փաշինեանի գլխաւորութեամբ։ 44-օրեայ աղէտալի պատերազմից յետոյ, բարոյականութեան նշոյլ ունենալու պարագայում նա պէտք է հեռանար՝ առնւազն ներողութիւն խնդրելով ու ներում հայցելով։ Բայց նա չգնաց՝ նպաստելով բարոյականութեան ճգնաժամի խորացմանը։
Նիկոլ Փաշինեանն ինքը խոստովանել է, որ մեղաւոր է պատերազմի համար, ուղիղ տեքստով ասել է, որ կարող էր կայացնել որոշումներ, որոնց արդիւնքում պատերազմը կունենար նոյն ելքը, «իհարկէ, առանց զոհերի»։ Այսինքն՝ մարդը խոստովանել է սեփական հրէշաւոր մեղաւորութիւնը, բայց դրա համար պատասխանատւութիւն չի կրել։ Սա հանրային բարոյականութեանը հասցւած մեծագոյն վնաս է, քանի որ պահպանելով իշխանութիւնը՝ Նիկոլ Փաշինեանը բոլորին ուղերձ է յղել այն մասին, որ կարելի է գործել յանցանքներ ու մնալ անպատիժ։
Հայաստանն այսօր ապրում է հէնց այդ՝ անպատժելիութեան համախտանիշով. բոլորը գիտեն, որ կարելի է գործել յանցանքներ ու մնալ անպատիժ։ Բոլորը գիտեն, որ կարելի է լինել անբարոյական։ Հանրային անբարոյականութիւնը շատ աւելի վտանգաւոր է ու կործանարար, քան կենցաղային անբարոյականութեան նոյնիսկ ամենազազրելի դէպքերը։ Առանց բարոյականութեան հասարակութիւնը կարմիր գծեր ու արգելակներ չունեցող մարդկանց հաւաքականութիւն է, որը յանուն այսրոպէական շահի պատրաստ է առանց բացառութեան ամէն ինչի։
Եւ «պողպատեայ մանդատը», որի մասին ամէն առիթով յիշատակում է Նիկոլ Փաշինեանը, իրականում անբարոյականութեան մանդատ է, քանի որ նրա իշխանութիւնն այն օգտագործում է ամէն գնով «խաղաղութիւն հաստատելու» համար՝ փողոցային անբարոյականի հանգոյն։ Կենցաղային ու համապետական անբարոյականութեան տարբերութիւնն այն է, որ առաջինը համարւում է պոռնկութիւնը, իսկ երկրորդը ներկայացւում է՝ որպէս «արտաքին քաղաքական կառուցողականութիւն»։
Բայց իրերի դրութիւնն անւանումներից չի փոխւում։ Ինչպէս որ չի փոխւում աշխարհի վերաբերմունքը. եւ փողոցում ծառայութիւններ մատուցողին, ե՛ւ համաշխարհային քաղաքականութեան միջանցքներում քաղաքական մարմնավաճառութեամբ զբաղւողներին վերաբերւում են նոյն կերպ՝ գուցէ այն տարբերութեամբ, որ երկրորդների թէյավճարը թողնում են շւէյցարական բանկի որեւէ հաշւեհամարին։
Հայաստանում հաստատւած քաղաքական ճգնաժամը խորքային առումով կարող է լուծւել միայն բարոյականութեան ճգնաժամի յաղթահարումից յետոյ։ Բայց դա գործնականում անհնար է այնքան ժամանակ, քանի դեռ իշխանութիւնը պատկանում է նրանց, ովքեր հանդիսանում են բարոյականութեան ճգնաժամի հիմնական աղբիւրը՝ դրանից բխող բոլոր հետեւանքներով։ Անբարոյական հետեւանքներով։
168.am
