Իշխանութեան ցածր որակի եւ մշտական տապալումների ուղիղ հետեւանքն է, որ հասարակութիւնն իրականութիւնն այլեւս չի ընկալում, շւարած է։ Ստեղծւում է տպաւորութիւն, թէ մենք մտովի արդէն յանձնւել ենք՝ անկամք ու անհեռանկար։ Այս մասին իր յօդւածում գրել է «Այլընտրանքային նախագծեր» խմբի փորձագէտ Վահէ Յովհաննիսեանը:
«alikonline.ir» - Իշխանութեան ցածր որակի եւ մշտական տապալումների ուղիղ հետեւանքն է, որ հասարակութիւնն իրականութիւնն այլեւս չի ընկալում, շւարած է։ Ստեղծւում է տպաւորութիւն, թէ մենք մտովի արդէն յանձնւել ենք՝ անկամք ու անհեռանկար։ Այս մասին իր յօդւածում գրել է «Այլընտրանքային նախագծեր» խմբի փորձագէտ Վահէ Յովհաննիսեանը:
«Իշխանութեան ցածր որակի եւ մշտական տապալումների ուղիղ հետեւանքն է, որ հասարակութիւնն իրականութիւնն այլեւս չի ընկալում, շւարած է։ Ստեղծւում է տպաւորութիւն, թէ մենք մտովի արդէն յանձնւել ենք՝ անկամք ու անհեռանկար։
Աղէտը կանգնեցնելու առաքելութիւնը մնում է քաղաքական ընդդիմութեան եւ գուցէ որոշ չափով՝ եկեղեցու վրայ։
Սեփական օրակարգի փնտրտուքը
Ոչիշխանական համակարգն ունի բաւարար մարդկային եւ ինտելեկտուալ ռեսուրս՝ էական փոփոխութիւնների եւ այլ անկիւնաքարային խնդիրների լուծման համար։ Բայց դրա համար նախ ինքը՝ համակարգը, պէտք է փոխւի։ Ըստ իս, դա այս պահին չի ստացւում՝ ձեւաչափային եւ կազմակերպչական անարդիւնաւէտութեան պատճառով։
Ընդդիմութեան «սեփական օրակարգը» գնալով նմանւում է Ս. Դեմիրճեանի «մենք գիտենք՝ ինչ անել, ումով անել» բովանդակային փակուղուն։
Իսկ մեր շուրջ եւ մեր մասին զարգացումները սրընթաց են։ Օրւայ ռեժիմով իրավիճակ է փոխւում։ Օրւայ ռեժիմով նոր ռիսկեր են ձեւաւորւում։ Սկսւել է «արտահոսքերի պատերազմ»՝ փաստաթղթերի, փակ բանակցութիւնների, սպառնալիքների եւ այլնի։ Ժամանակակից աշխարհում սա շատ լուրջ գործիք է, որը երբեմն աւելի կարեւոր եւ աւելի ազդեցիկ է, քան՝ պաշտօնական յայտարարութիւնները։ Մենք սրան արձագանգում ենք անհատական մակարդակում, եւ բացարձակ ձախողում ինստիտուցիոնալ աշխատանքը։ Անհատականը շատ քիչ է, եւ վիճակ չի փոխելու։
Ինչո՞ւ է պէտք ուժեղ ակտիւ ընդդիմութիւն
Իսկապէս զարգացումները սրընթաց են, օդում կախւած է հանգալուծման ամպը։ Ոչ ոք չի կարող երաշխաւորել որեւէ սցենար։ Այս պայմաններում, որպէս ինստիտուտ, ընդդիմութիւնը պէտք է դառնայ իրավիճակին ադեկւատ։
Ընդդիմութիւնը պէտք է.
1. Ինքը ճիշտ հասկանայ զարգացումները։ Սա առաջին կարեւոր քայլն է։ Հիմա հայրենասիրութիւնը ամէն ինչ մերժելը չէ, այլ՝ սեփական լուծումներ առաջարկելը։
2. Օր առաջ սկսել հասարակութեանը բացատրել իրավիճակը։ Մարդիկ, նոյնիսկ բարձր կրթական ցենզով, չեն հասկանում, թէ ինչի մասին է խօսքը, համատարած չեն հասկանում, թէ ի´նչ ռիսկեր կան «խաղաղ բանակցութիւնների» եւ հնարաւոր պայմանագրերի մէջ, չեն հասկանում իշխանութեան կողմից ուղղորդւող հակառուսականութեան վտանգները։ Անկիւնաքարային պահը ընդդիմութեան՝ ճիշտ ձեւակերպումներով հանդէս գալն է։ Ընդդիմութիւնը չի կարող «լռւել» սահմանափակ մերժումների տիրոյթում՝ պնդելով՝ ո´չ մի բանակցութիւն, ո´չ մի զիջում, ո´չ մի լուծում, ո´չ մի թուղթ, ո´չ մի ճանապարհ եւ այլն։ Դա կոպիտ սխալ է։ Մենք համբերատար պէտք է բացատրենք, որ.
- Խաղաղութեան պայմանագրից յետոյ, Ալիեւը կարող է գալ իր քարտէզներով եւ առաջարկել բանակցել Սիւնիքի, Սեւանի եւ այլ տարածքների շուրջ։ Չբանակցես՝ քեզ մեղադրելու է «Խաղաղութեան պայմանագիրը» խախտելու մէջ եւ ստանայ պատերազմելու լեգիտիմ իրաւունք։
- Եւրոպացի դիտորդները ունեն 0-ական նշանակութիւն։ Նրանք հեռանալու են առաջին իսկ լարւածութեան դէպքում, բայց մեծ ներւ են առաջացնելու Ռուսաստանի եւ Իրանի մօտ։
- Եթէ գետնի վրայ չեղան խաղաղութեան իրական մեխանիզմներ թուղթը ունի 0-ական նշանակութիւն։
- Արցախը ոչ թէ մենակ թողնելու համար է, այլ այն մեր միակ՝ դեռեւս հնարաւոր լծակներից է՝ արժանապատիւ բանակցելու եւ ազգային շահերը պաշտպանելու համար։ Հայրենիքի մի մասը թշնամուն յօշոտման տալը դեռեւս չի փրկել որեւէ ժողովրդի։
- Ընդգծւած եւ լավւչհաշւարկւած արեւմտեան կտրուկ տեղաշարժը կարող է էապէս նեարդայնացնել Ռուսաստանին եւ Իրանին՝ զրկելով մեզ մեր միակ իրական անվտանգային երաշխիքից։
3. Ընդդիմութիւնը պէտք է դառնայ այնքա´ն ազդեցիկ, որ թէ´ արեւմուտքում, թէ´ Ռուսաստանում, թէ´ տարածաշրջանում հասկանան, որ ՄԵԿ հոգին չի կարող պատմական-ճակատագրական միանձնեայ որոշումներ կայացնել։
4. Ընդդիմութեան ուժեղացումը կարեւոր է նաեւ՝ փողոցում անկառավարելի պրոցեսներ, քաոս թոյլ չտալու համար։ Բոլորս հասկանում ենք, որ նման սցենար հնարաւոր է, ինչը երկրի համար աղէտ կը լինի։
5. Ընդդիմութիւնը պէտք է լինի այն բովանդակային եւ աշխատանքային տոնուսում, որ ամէն վայրկեան պատրաստ լինի՝ խօսել խորհրդարանական մեծամասնութեան եւ պետական ինստիտուտների հետ։
6. Ընդդիմութիւնը պէտք է այնքան ծանրակշիռ դառնայ, որ հակակշի ՄԵԿ հոգու իշխանութեանը։ Եւ պէտք է լինի այնքան կազմակերպւած, որ ամէն պահի պատրաստ լինի՝ երկրում օրինական ճանապարհով իշխանութիւն ձեւաւորել եւ պատասխանատւութիւն վերցնել։ Այստեղ միջին սերնդի դերակատարումը էական է։
