Քրիստոսի հետ ապրած, անոր երկրաւոր կեանքի բոլոր դրուագներուն հաղորդակից դարձած, անոր ուսուցումները լսած ու հրաշքներուն ականատես եղած աշակերտներուն համար խորապէս ցնցիչ դէպք մըն էր Քրիստոսի յարութիւնը։ Անոնք տակաւին չէին կրցած լիովին ըմբռնել յարութեան խորհուրդը։ Յարութեան դէպքէն որոշ ժամանակ ետք միայն, առաքեալները սկսան հասկնալ ու Քրիստոսի հետեւորդներուն  բացատրել յարութեան դէպքին իւրայատուկ նշանակութիւնը՝ յատկապէս շեշտելով անոր առանցքային կարեւորութիւնը քրիստոնեայ մարդու կեանքին մէջ եւ կոչ ուղղելով ապրելու յարութեան խորհուրդն ու իմաստը։ 

Քրիստոսի հրաշափառ յարութիւնը կանխող դէպքերը չորս աւետարանիչների իսկ վկայութեամբ, ատելութեամբ, հալածանքով, չարչարանքով, նախանձով լեցուն անբաղձալի իրադարձութիւններ եղան. եւ միամիտ եբրայեցիք Քրիստոսին ձերբակալելով, դատելով, մահւան դատապարտելով եւ ապա թաղելով, մի պահ, միամտօրէն կարծեցին, թէ ի վերջոյ ազատւեցին «խռովարար» նազովրեցի վարդապետից։ Նրանք մոռացել էին, որ Քրիստոս արդէն գուշակեր էր իր չարչարալից մահն ու ապա հրաշափառ յարութիւնը։

Յարուցեալ Փրկչին հանդիպած անձերի անունները փոփոխական են, այնպէս, ինչպէս միայն Մարիամը չէր, որ հանդիպեց Յիսուսին: Աւելի ուշ աշակերտներին հանդիպեց Նա, իր զօրութիւնը տալով նրանց: Սակայն միշտ եղել են եւ լինելու են Թովմասի նման թերահաւատներ, որոնք աւելի ուշ են ըմբռնում յարութեան վերակենդանացնող ուժը: Այս պատճառով նրանք շփոթութեան մէջ են մնում, թերամիտ կասկածանքի մատնւած, որով եւ խորտակւում է իրենց հաւատքի ամրոցը:

Զատկւայ Սուրբ Յարութեան այս տօնը թո՛ղ մեզանից իւրաքանչիւրի համար նկատւի որպէս լաւագոյն առիթ՝ Աստւածորդուն զոհագործումով տրւած փրկութեան հրաւէրի համար, որովհետեւ Նա մեր փոխարէն մատնւեց հեթանոս մարդկանց ձեռքը, Իր վրայ վերցրեց մեր դատապարտութիւնն ու մահավճիռը, մեր փոխարէն չարչարւեց, խաչւեց ու թաղւեց, որպէսզի Իր հետ մենք եւս հոգեպէս յարութիւն առնելով յաղթականօրէն յայտարարենք մեր հաւատքը եւ համարձակօրէն աղաղակենք՝ ասելով.- «Քրիստոս Յարեաւ Ի Մեռելոց: Օրհնեալ Է Յարութիւնն Քրիստոսի»:

Պրիւքսէլեան (եւ նախընթաց) հանդիպումներէն ետք, հայ-թուրքեւազերիական յարաբերութեանց սլաքներուն շարժումները եթէ որոշ տատամսումի, շփոթանքի մէջ կը պահէին Երեւանի իշխանութեան համակիրները, վերջին քանի մը օրերու զարգացումներն ու Ազգային ժողովի ամպիոնէն հնչած յայտարարութիւնները վերջին վարագոյրը բացին (քանի՜ ծալք ունէր այդ վարագոյրը), բացայայտ դարձաւ, թէ Նիկոլ Փաշինեան եւ իր խմբակից-համախոհները ո՛ւր կը տանին Արցախն ու Հայաստանը: Անոնց խաբեպատիր եւ ազգադաւ դիտաւորութիւնները ծածկող թզենիի վերջին չորցած տերեւներն ալ մոխրացան:

Առանց այդ էլ յետպատերազմական ժամանակահատւածի ստատուս-քւոն բաւականին բարդ իրադրութիւն է ստեղծել Արցախի եւ Հայաստանի համար, սակայն Ադրբեջանը փորձում է զարգացնել իր առաւելութիւնը եւ վերջնական վերահսկողութիւն ապահովել Արցախի կենսական ապահովման «երակների» նկատմամբ եւ հասնել Արցախի ամբողջական հայաթափմանը։  

Իրանագէտ Վարդան Ոսկանեանը «Թելագրամ»-ի իր ալիքում անդրադարձել է թշնամու քարոզչութեանն ու դրա հնարաւոր հետեւանքներին։

Նա գրում է. «Բաքւի բարբարոսական վարչախմբի քարոզչամեքենան եւ  զանազան այլ գաւառամիտ խորամանկներ, թիրախաւորելով հայաստանեան հասարակութեանը, փորձում են առաջ մղել թշնամական քարոզն առ այն, որ Արցախն իբր խանգարում է Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ «հաշտութեանն» ու «բարեկամութեանը»: