هیجان‌انگیز، آرامش‌بخش، وهم‌آلود و بعضاً رازآلود و مدرن ویژگی‌هایی است که می‌توان به اجرای رسیتال پیانوی هایک ملیکیان در نخستین شب از سی‌ونهمین جشنواره بین‌المللی موسیقی فجر نسبت داد؛ اجرایی که با ظرافت، دقت و در عین حال موجی از احساسات نوازنده همراه بود و او به گونه‌ای پیانو را می‌نواخت که گویی نوازنده بخشی از پیانو و پیانو بخشی از او بود.
به گزارش ایسنا، رسیتال پیانوی هایک ملیکیان در نخستین شب از سی‌ونهمین جشنواره موسیقی فجر به عنوان اجرای نخست تالار رودکی روی صحنه رفت.
رسیتال پیانوی هایک ملیکیان بدون تاخیر در زمان مشخص شده آغاز شد. او در ابتدا بابت حضورش در ایران آمده و جشنواره موسیقی فجر ابراز خوشحالی کرد و بلافاصله پس از قرار گرفتن پشت ساز اجرای خود را آغاز کرد.
او با قطعه‌ای کار خود را آغاز کرد که از تمپوی بالایی برخوردار بود و دقایقی بدون اینکه لحظه‌ای وقفه داشته باشد یا از سرعت حرکت انگشتانش روی کلاویه کاسته شود، به نواختن ادامه داد. درحقیقت او به عنوان نخستین اثر اجرایی خود قطعه‌ای را انتخاب کرد که به نظر نمی‌رسد قطعه‌ای راحت برای نوازندگان پیانو باشد، ملیکیان اجرایی شنیدنی به نمایش گذاشت. گویی که بخواهد در نخستین برخورد موسیقایی خود با مخاطبان به نوعی توانایی خود را به رخ بکشد.
زمانی که ملیکیان در حال اجرای قطعه دوم بود، همچنان برخی از مخاطبان در حال ورود به سالن بودند، اگرچه که ماهیت رسیتال پیانو به گونه‌ای است که نوازنده حین اجرا به سکوت نیاز دارد و هر چند هم که در اجرای خود غرق شده باشد اما به هر حال هر صدایی مضاف از صدای پیانو می‌تواند موجب ایجاد اختلال در کار نوازنده شود و چه بهتر که برای حفظ کیفیت اجرا در این نوع کنسرت‌ها پس از آغاز اجازه رفت و آمد داده نشود.
و اما همانطور که می‌دانیم ساز اساسا وسیله‌ای برای نواختن موسیقی است و به خودی خود از روح و جان برخوردار نیست اما این ملیکیان چنان انگشتان خود را روی کلاویه به حرکت می‌آورد که گویی او و ساز یکی شده بودند و روح و جسم آنها یکی بود.
به هر حال ملیکیان سازی را در این کنسرت نواخت که گفته می‌شود باوجود بهای بالایی که دارد اما چند سالی است که به وضعیت آن توجهی نشده و به تعمیری اساسی نیاز دارد ولی گویی که این امر چندان مانع کار نوازنده نشد و او با مهارت خود هر لحظه نوایی دلنشین خلق کرد و اگر خللی هم بود در میان شور و حال و مهارت نوازنده چندان به چشم نیامد.
این کنسرت در مجموع از حال و هوای جالبی برخوردار بود و تک‌تک لحظات که عمدتا شامل فضایی مدرن بودند و چه آنجا که قطعه‌ای با فضای موسیقی ارمنستان اجرا می‌شد، در کنار اجرای مسلط نوازنده مخاطب را با خود همراه ساخت.
البته که این کنسرت از یک تم مشخص برخوردار بود و عمدتا فضا به گونه‌ای بود که گویی در حال گوش دادن به موسیقی یک فیلم جنایی بودیم.
این هنرمند که در میان تماشاچیان ارمنی ایران روی صحنه رفت، در پایان در پی تشویق‌های مخاطبان یک قطعه بیز از باباجانیان نواخت.
