«Երբ Շաբաթ օրն անցաւ, Մարիամ Մագդաղենացին, Յակոբոսի մայրը՝ Մարիամը եւ Սողոմէն, գնացին խունկ գնեցին եւ պատրաստեցին, որպէսզի գնան եւ օծեն Յիսուսի մարմինը»: (Մր. 16.1)
Մարկոս Աւետարանիչն իր Աւետարանի վերջաւորութեանը, մեր Տիրոջ Յիսուս Քրիստոսի հրաշափառ յարութեան դէպքն սկսում է «Իւղաբեր Կանանց» դրւագով. մի բան, որ կարող է պարզօրէն ընկալւել ընթերցողի կողմից, սակայն եթէ խորապէս մտածենք պատահածի մասին, իրօք նա զարմանալի կարող է թւալ՝ մեզ համար:
Մեր Փրկիչը՝ Յիսուս Քրիստոսը, երկրաւոր կեանքի վերջին եռամեայ տարիներին, երբ սկսեց Իր փրկագործական առաքելութիւնը, մեծ յոյս ներշնչեց իր առաքեալներին, աշակերտներին ու հետեւորդներին, ովքեր իրենց ամբողջ հաւատն ու յոյսը հիմնեցին երկնառաք Վարդապետի վրայ:
Այլազան ու բազմազան հրաշագործութիւններ ու նշաններ կատարող Աստւածորդին, իսկապէս եւ արդարօրէն, Իր հետեւորդների ներաշխարհում ընկալւեց որպէս Հին Կտակարանում մարգարէների կողմից խոստացւած այն Մեսիան, որ դարեր շարունակ հրեայ ժողովուրդն անհամբեր սպասում էր:
Ողջ ժողովրդի սպասումը նկատւած Փրկիչը, Երուսաղէմ յաղթական մուտքի ժամանակ այնպիսի տպաւորութիւն էր թողել Իրեն դիմաւորողների ներաշխարհում, որ բազմութիւնը ենթադրում էր, թէ հասել է այն րոպէն կամ պահը, երբ Երկնքի Արքայութիւնն անմիջապէս պիտի գայ ու վերականգնւի Դաւթի թագաւորութիւնը:
Թէեւ մեր Տէրը տարբեր առիթներով երիցս կրկնել էր կանխասացութիւնն ու բացայայտօրէն ակնարկել էր Իր խաչելութեան, մահւան ու յարութեան մասին, սակայն բթամիտ ամբոխի համար, երբ նմանօրինակ խանդավառութիւն եւ հոգեվիճակ վերջ է գտնում մեծ Առաջնորդի խաչելութեամբ, մահւամբ ու թաղմամբ, բոլոր հետեւորդների ու հաւատացողների մէջ անխտիր շիջեցնում եւ մարում է հաւատի ու մանաւանդ յոյսի վերջին նշոյլն անգամ:
Մտքերը կողպւած հաւատացեալների համար իսկական ճշմարտութիւնը ոչ թէ անհասկանալի էր միայն, այլեւ անընդունելի ու անբացատրելի: Տուն, տեղ, ընտանիք թողած, ինչքեր ու հարստութիւն ծախած ու բաշխած հետեւորդներն այդ պահին գտնւում էին անզօր ու անօգնական վիճակում, երբ ոչ ոք չէր կարող ոչ մի ձեւով խրատել, համոզել կամ գէթ մխիթարել հաւանականօրէն անձնասպանութեան սեմին հասած եւ մահւան կարիքը զգացող աշակերտներին:
Ինչպէ՞ս կարելի է այլ բան սպասել կամ ակնկալել մի հաւատացեալից, որի կրօնի եւ Սուրբ Գրքի հիմն ու առանցքը նկատւած խոստման իրականացումից յետոյ աւարտը լինի անսպասելի, անբացատրելի ու անհասկանալի: Այդպիսի դէպքում բնականաբար ենթական հասնելու է յուսալքութեան ու անհաւատութեան ծայրագոյն աստիճանի:
Տարբեր հոգեվիճակում չէին գտնւում «Իւղաբեր Կանայք», սակայն հակառակ բոլոր պատահածներին, նրանք ունեցան անսպասելի եւ օրինակելի գիտակցութիւնը՝ շարունակելու իրենց բոլոր գործերը, պարտականութիւններն ու պաշտօնները, որոնց արդիւնքում դարձան ականատես վկաներն ու յարութեան առաջին աւետաբերները:
Այսօր մենք ազգովի գտնւում ենք նոյն հոգեկան իրավիճակում: Տասնամեակներ շարունակ մեր յաղթանակներով հարբած, անտեսեցինք ամէն տեսակի նշան ու կարելիութիւն, ենթադրելով թէ ամէն ինչ հեզասահ կերպով անշեղօրէն ընթանալու է իր բնական հունով: Վերջին տարիները, սակայն, եկան մեզ ապացուցելու, թէ կեանքի պայմաններն ու բերումները փոփոխական են, անկարելի բան չկայ այս աշխարհում, իսկ թշնամիները միայն դրսից չէ, որ յայտնւում են, այլ մեր պարագային՝ յաճախ ներսից:
Սոյն իրականութիւնը մեր ներաշխարհում կատարեց այնպիսի մեծ ու վատ փոփոխութիւն, որ գրեթէ բոլորս մատնւեցինք անզօրութեան, խեղճութեան, տկարութեան, բայց մանաւանդ՝ անգործութեան: Դիւրին չէ մեր «Ազգի խաչելութեան», «Հայրենի հողերի մահւան» ու «Հայ Դատի թաղման» ականատես լինելը: Հմուտ վարպետներ ենք՝ այլոց մեղադրելու գործի մէջ, սակայն նւիրեալ արժէքների սրբապղծութիւնը մի հոգով կարելի չէ իրականացնել, այլ այն իր ընթացակարգի վախճանին կարող է հասնել միմիայն իւրաքանչիւրիս անտեսութեամբ, լռութեամբ, անհոգութեամբ, անտարբերութեամբ, կրաւորականութեամբ ու մանաւանդ անգործութեամբ:
Թող որ մեր Տիրոջ եւ Փրկչի՝ Յիսուս Քրիստոսի հրաշագործ յարութիւնն արթնութեան առիթ հանդիսանայ մեզ համար, որպէսզի սթափւենք մեր ներկայ կործանարար վիճակից, փոխենք մեր մեղսալից կեանքը, զղջանք ու ապաշխարենք, կասեցնենք ազգակործան ու հայրենակործան գործընթացը, ընտրենք բարեգործութեամբ առլեցուն աստւածահաճոյ կեանք եւ մանաւանդ վերականգնենք մեր հաւատն ու յոյսը, որի արդիւնքում վերստանձնենք մեր բոլոր պարտականութիւններն ու պարտաւորութիւնները՝ անձնական, անհատական թէ հաւաքական, եւ արժանանալով Աստծու ողորմութեանը, գթութեանն ու ներողամտութեանը, ոչ թէ ականատես վկայ, այլ մասնակիցները լինենք մեր Եկեղեցու, Ազգի ու Հայրենիքի սրբակենցաղ յաղթական յարութեան՝ մեր ազգակիցների նկատմամբ մեր վերաբերմունքի փոփոխումով. եղբայրութեամբ, սիրով, յարգանքով, համերաշխութեամբ ու հանդուրժողութեամբ, որոնց ի տես աղաղակենք եւ ասենք.-
«Քրիստոս Յարեաւ Ի Մեռելոց. Օրհնեալ է Յարութիւնն Քրիստոսի»:
Աղօթիւք եւ Օրհնութեամբ
ՍԻՓԱՆ ԱՐՔ. ՔԷՉԷՃԵԱՆ
Առաջնորդ Սպահանի Հայոց Թեմի
Մարտ 2024 թ.
Ազգային Առաջնորդարան, Ս. Ամենափրկչեան Վանք
Նոր Ջուղա – Իրան
