Տէր Աւետիսն այն հայ դաւաճաններից մէկն էր, ում ձեռամբ թշնամու առջեւ բացւեց Հայոց անառիկ բերդերից մէկը՝ Հալիձորը: Տէր Աւետիսը տեսնելով Ագուլիսի կոտորածը մտածում էր «Հալիձորը տանք հանգիստ ապրենք», թուրք փաշայից երդում առաւ, որ չի կոտորի բնակչութեանը, վերջինս բնականաբար չպահեց երդումն ասելով՝ իմ երդումն իմ սրի ծայրն է, չխնայեց անգամ Տէր Աւետիսի ընտանիքին:
Տէր Աւետիսը մէկ օր անց զղջաց, թափառում էր փողոցներում, գոռում էր որ ինքը դաւաճան է ու անդադար կրկնում էր՝ երբեք չվստահել թուրքին: Երբեմնի հոգեւորականն ու զօրավարն իր մահն էր ման գալիս: Նրա մահւան թւականը ստոյգ յայտնի չէ, միայն այն, որ վերջում ապաստան էր գտել Երուսաղէմում:
Յ. Գ. – Ցաւօք, բայց թուրքի յոյսը հիմնականում դաւաճան հայն է, ամրոցները գրեթէ երբեք չեն ընկնում՝ նրանց դռները ներսից է բացւում:
ՆԱՐԻՆԷ ՄԱՆՈՒԿԵԱՆ
