Կիրակի՝ առաւօտեան, իւղաբեր կանայք՝ Մարիամ Մագդաղենացին, Յովհաննէսի եւ Յակոբոսի մայրը՝ Մարիամը, ուրիշ կանանց հետ գերեզման են գնում, համաձայն իրենց աւանդութեան, իրենց կրօնական պարտականութիւնը կատարելու խունկ ծխելով իրենց վարդապետի մարմնի վրայ։
Գերեզման հասնելիս զարմանքով տեսան մուտքին դրւած քարը գլորւեր էր եւ առաւել զարմանքով նկատեցին, որ Յիսուսի մարմինը չկար։ Կանայք մի պահ ապշած միմեանց էին նայում, երբ յանկարծ լուսազգեստ երկու մարդ կանգնեցին նրանց մօտ եւ ասացին, մի քիչ յանդիմանական եւ մի քիչ էլ քաղցրահնչիւն, «Ինչո՞ւ ողջին մեռելների մէջ էք փնտռում։ Նա այստեղ չէ, յարութիւն առաւ»(Ղկ. 24։5-6)։
Հրեշտակների բարի ու քաջալերական խօսքերը նոր կեանքով, յոյսով ու հաւատքով կերպարանոփոխեցին կանանց, ովքեր անմիջապէս վերադարձան եւ առաքեալներին պատմեցին ինչ որ տեսել էին։ Առաքեալները մի պահ կասկածամտութեամբ ընկալան կանանց պատմածը, սակայն Պետրոսը անմիջապէս վազելով գերեզման գնաց եւ այն թափուր գտնելով զարմացած վերադարձաւ իր ընկերների մօտ նրանց յայտնելով, որ իսկապէս Տէրը յարութիւն է առել։
Առաքեալները վերջին օրերին ահաւոր դէպքերի ազդեցութեան ներքոյ մոռացել էին իրենց վարդապետի այն խօսքը թէ՝ «Մարդու Որդին պէտք է յանձնւէր մեղաւոր մարդկանց ձեռքը, խաչւէր եւ երրորդ օրը յարութիւն առնէր»(Ղկ. 24։7)։
Յարուցեալ Տէրը նոյն օրը դէպի Էմմաւուս գնացող իր երկու աշակերտներին երեւեցաւ եւ այնուհետ տարբեր առիթներով իր առաքեալներին եւ հաւատացեալներին։ Խաչելութեամբ ու թաղմամբ աշակերտների խաւարացած միտքը, յանկարծ պայծառանում է յարութեան լոյսով ու լուսաւորւած սկսան վերյիշել իր խօսքը՝ «Ես եմ լոյսը աշխարհի»(Յհ. 8։12)։ «Ես եմ յարութիւնը եւ կեանքը։ Ով որ հաւատում է ինձ, թէպէտ եւ մեռնի կ՛ապրի»(Յհ. 11։25)։
Կեանք ու յաղթանակ շեփորող Քրիստոսի այս խօսքերը դարերով արձագանգեցին սրտէ սիրտ, ճեղքելով անդնդախոր ձորերն ու երկնամերձ գագաթները լեռների, ողջ մարդկութեան յայտարարելով որ «Քրիստոս յարեաւ ի մեռելոց, մահւամբ զմահ կոխեաց եւ յարութեամբն իւրով մեզ ըզկեանս պարգեւեց»։ Այո՛, Քրիստոս իր յարութեամբ մահը նւաճեց մարդկութեան պարգեւելով նոր կեանք։
Կատարւում էր պատմութեան մեծագոյն հրաշքը։ Քրիստոս իրողապէս ու վաւերականօրէն յարութիւն էր առել եւ դրանով հաստատում էր իր խօսքերի, գործերի, հրաշքների, պատգամների ճշմարտացիութիւնն ու վաւերականութիւնը։
Քրիստոնէական եկեղեցու մեծագոյն տօնն է Ս. Յարութեան տօնը, որովհետեւ այն Գողգոթայի բարձունքին տեղի ունեցած խաչելութեամբ գոյացած խաւարը միանգամընդմիշտ փարատեց, աշխարհը ողողելով Յարութեան ճառագայթարձակ կենսապարգեւ լոյսով։ Այլ խօսքով չարը խափանւեց գերագոյն բարիի յաղթանակով։
Քրիստոսի Յարութեան լուսասփիւռ հաւատքով զօրացած առաքեալներն ու աշակերտները անվախօրէն Աւետարանի սերմերը ցանեցին աշխարհով մէկ, որտեղ անոնք մէկին տեղ երեսուն, վաթսուն եւ հարիւր տւին։ Քրիստոսի հրաշափառ յարութեամբ մարդ արարածի կեանքը պայծառակերպւեց եղաւ լեցուն ու լուսասփիւռ. «Ես եկայ որպէսզի կեանք ունենան եւ կեանքը լինի առաւել լեցուն»(Յհ. 10։10)։
Հայ ժողովուրդը ինք եւս իր կեանքը պտղաբերեց, լուսազարդեց Քրիստոսի հրաշափառ Յարութեամբ, որի սերմերը Հայաստան աշխարհն էին բերել Յարութեան վկաները՝ Ս. Թադէոս եւ Ս. Բարթողիմէոս առաքեալները։
Քրիստոսի Յարութեամբ զրահաւորւած հայը ապրեց ու ստեղծագործեց ապաւինած Յարուցեալ Փրկչին, որ եղաւ հաշտութեան միջնորդ մարդու եւ Աստծու միջեւ։ Առաքեալը ասում է. «Հիմա որ հաւատով արդարացած ենք, այլեւս հաշտւած ենք Աստծու հետ մեր Տիրոջ Յիսուսի Քրիստոսի միջոցով»(Հռ. 5։1)։
Հայը Քրիստոսի յարութեամբ զօրացած պահեց ու աճեցրեց իր քրիստոնէական հաւատը, որի շնորհիւ նա պայքարեց ե՛ւ ներքին ե՛ւ արտաքին թշնամիների դէմ, հաւատարիմ մնալով աւետարանական ուսուցումներին։ Հայ ժողովրդի ու եկեղեցու ողջ պատմութիւնը գեղեցկագոյն վկան է այդ պայքարի։
Պայքար՝ յանուն իր հաւատքի անաղարտ պահպանման։
Պայքար՝ յանուն իր լեզւի ինքնուրոյն պահպանման, քանի որ լեզուն իր ինքնուրոյնութեան եւ ինքնատպութեան կնիքն է։
Պայքար՝ յանուն իր մշակոյթի, հոգեւոր անժամանցելի արժէքների պահպանման համար։
Պայքար՝ յանուն իր հայրենիքի, որի ազատագրութեան համար ծով արիւն թափեց առանց յուսահատութեան։
Պայքար՝ յանուն իր ընտանեկան սրբութեան, յանուն իր լինելութեան հետ կապւած աւանդութիւնների պահպանման։
Պայքար՝ յանուն իր աւելի քան մէկ ու կէս միլիոն սրբազան նահատակների անկատար իղձերի իրագործման։
Պայքար յանուն իր իրաւունքների ձեռքբերման մանաւանդ գերեւարւած Արցախին, եւ վերջապէս պայքար մինչեւ բախտաւոր այն օրը երբ նա ազգովին վայելի յարութիւնը իր Փրկչին իր ամբողջական հայրենիքի երկնակամարի ներքեւ։
Քրիստոսի հրաշափառ յարութեան խորհուրդով մեզ շնորհւած նոր կեանքը պէտք է դարձնենք մեկնակէտ աստւածատուր կեանքի, որ է սիրոյ, զոհողութեան ու նւիրումի, բարեգործութեան ու խաղաղութեան կեանք, չարի վրայ տարւած յաղթական կեանք։ Չմոռանանք, որ Քրիստոս իր յարութեամբ չարը խափանեց եւ բարի կեանքով մեզ արժանացրեց իր շնորհքին եւ օրհնութեան։
Քրիստոսի կենսապարգեւ յարութիւնը դարերով զինեց մեր ժողովրդի զաւակներին, ովքեր ժայռանման իրենց հաւատքով յաղթեցին ամէն տեսակ դժւարութիւններ, չընկճւեցին իրենց առջեւ պատնեշւող խոչընդոտներից, ընդհակառակը առաւել գօտեպնդւած Քրիստոսի յարութեան խորհրդով քալեցին կիզիչ արեւի տակ, կտրեցին լեռներ ու ձորեր հաւատալով որ խաչին, գողգոթացեալ կեանքին յաջորդելու է վարդահեղեղ արշալոյսը յարութեան։
Քրիստոսի հրաշափառ յարութեան տօնը հրաւէր է մեզ խորհրդածելու Քրիստոսի մահւան վրայ տարած յաղթանակին եւ յաղթանակից մեզ եկող պատգամին։
Այսօրւայ մեր գաղութային եւ ինչու չէ նաեւ հայրենիքեան կեանքը մեզ մղում է, որ պատասխանատւութեան բարձրագոյն գիտակցութեամբ վերատեսենք մեր կեանքը այն պատւաստելով Քրիստոսի հրաշափառ յարութիւնից մեզ փոխանցւող անժամանցելի արժէքներով, որոնք ի վերջոյ մեզ առաջնորդելու են բաղձացւած փրկութեան։
Յարութեան խորհուրդով լուսաւոր բանանք մագաղաթեայ էջերը մեր պատմութեան հաղորդակցութեան մէջ մտնելու համար մեր հայրերի իմաստութեան հետ ի խնդիր առաւել աստւածահաճ եւ իրատես ու հայաբոյր կեանքի։
Այս խոհերով շնորհաւորում եմ մեր ժողովրդի բոլոր զաւակներին եւ յատկապէս իրանահայ, մասնաւորաբար թեհրանահայ մեր զաւակներին, բոլորին փոխանցելով յարութեան Աւետիսը։
Քրիստոս յարեաւ ի մեռելոց
Ձեզ եւ մեզ մեծ Աւետիս. Ամէն.
ՍԵՊՈՒՀ ԱՐՔ. ՍԱՐԳՍԵԱՆ
Առաջնորդ Թեհրանի Հայոց Թեմի
Ս. Զատիկ 2024
Թեհրան
