«ԱԼԻՔ» – Երեքշաբթի՝ յուլիսի 8-ին, Հ. Մ. «Սիփան» միութեան կենտրոնատեղիում բանաստեղծ Նորվանը Հայոց լեզւով եւ գրականութեամբ հետաքրքրւող լսարանի հետ հանդիպմանը կիսւեց հայերէն խօսքի եւ առհասարակ մայրենիով հաղորդակցւելու խնդիրների շուրջ մտահոգութիւններով:
Դասախօսական երեկոն, որը 12-օրեայ պատերազմին յաջորդող շրջանի համայնքային առաջին նախագծերից կարելի է համարել, տեղի ունեցաւ «Սիփան» միութեան ուսանողական բաժանմունքի ջանքերով:
Նորվանը ներկայացնելով պատմականօրէն Մայր լեզու համարւող խօսքի զարգացման եւ փոխառութիւնների համառոտ պատմութիւնը, յուշումներ կատարեց նաեւ լեզւի կիրառման վրայ ազդող աշխարհագրօրէն փոփոխւող սահմանների, մշակոյթների բռնի ներթափանցման, հաերէնի երկու հիմնական՝ արեւմեահայերէնի եւ արեւելահայերէնի սահմանումների իրողութիւնների մասին: Վերջում նա կանգ առաւ հայ մարդու առօրեայ շփումներում խօսակացական լեզւի տեսակի վրայ, այն համարելով շրջապատի հետ շփումները պայմանաւորող հարազատ դարձող միջոց, որը նրա բնութագրմամբ, իրանահայերի կիրառած այսօրեայ խօսակցականում, պարսկերէնախառը կամ քերականօրէն աղէտալի պատկերով, գովելի վիճակում չէ:
Ներկաների կողմից եւս բարձրաձայնւեցին խնդիրներ, այդ թւում՝ հին ու նոր ուղղագրութեան, որպէս ազդող աղբիւրի՝ հայաստանեան հայերէնի ճկունութիւնը ժարգոնայինով տհաճ դարձւող, խօսակցական լեզուն գրականին մօտեցնելու հնարքների, նոր սերնդի հաղորդակցւելու եւ համապատասխան տեխնիկներին ծանօթանալու կարեւորութիւնը…, որոնց շուրջ ծաւալւող զրոյցը, մէկ-մէկ նիստը պինգ-պոնգային դարձնելով, առաջինը կարծես թէ խօսում էր խնդրի կարեւորութեան մասին:
Վերջում «Սիփան» միւթեան վարչութեան նախագահ Հայկազ Շիրւանեանը շնորհակալութիւն յայտնելով օրւայ բանախօսին, իր գնահատանքի խօսքն ուղղեց Ուսանողական բաժանմունքին՝ յետպատերազմական շրջանում միութեան եւ համայնքային աշխատանքներին կազմակերպչական շունչ հաղորդելու կապակցույթեամբ:
