«Իմաստութիւն Հօր Յիսուս, տուր ինձ իմաստութիւն զբարիս խորհել եւ խօսել եւ գործել առաջի Քո յամենայն ժամ. ի չար խորհրդոց, ի բանից եւ ի գործոց փրկեա՜ զիս. եւ ողորմեա՜ Քո արարածոց եւ ինձ բազմամեղիս»:
Ս. ՆԵՐՍԷՍ ՇՆՈՐՀԱԼԻ
Մեզանից շատերի համար անկարելի է մոռանալ ամենամօտիկ անցեալի նորագոյն պատմութեան մէջ սեւ էջերով արձանագրւած եւ դեռ եւս շարունակւող 7 Հոկտեմբերի 2023 թւականի իրադարձութիւնները, որոնք մեկնարկն էին անմարդկային աղէտալի սպանդի՝ բռնագրաւեալ Պաղեստինի ու ինքնակոչ կերպով երկրին ամբողջականօրէն տէր ու տիրական հռչակած Իսրայէլի Սիոնիստական իշխանութեան միջեւ:
Օրին, մահասփիւռ պատերազմի լրատւական աղբիւրների փոխանցումները՝ հեռուստատեսութեան պատկերներով, համացանցային նկարներով կամ ձայնասփիւռային հեռարձակումներով, ոչինչ չէին պատճառում մարդ արարածին բացի ահուդող, մահւան սարսուռ, սոսկում ու սարսափ սփռելուց: Միթէ կարելի՞ է այսքան արիւնահեղութեան հեռաւոր ականատես վկան դառնալ 21-րդ դարուս, երբ սնաբար հպարտանում ենք պատրանքի աղբիւր դարձած մարդկային քաղաքակրթութեան այս աստիճան խաբէական երեւոյթով:
Երբեմն զգում ենք թէ ինչքա՜ն ազդեցութիւն կարող է ունենալ կասկածը մեր մտքի վրայ, մանաւանդ երբ չենք կարող հաւատալ մեր իսկ անձնական աչքերով տեսած եղելութիւններին:
Ոչ միայն լսել ենք, այլեւ մեր աչքերով ընթերցել ու մեր մտքերով սերտել՝ թէ ինչպէ՛ս Միջին Արեւելքն ու շրջակայքը հազարամեակների բնօրրանն են եղել տարբեր ու այլազան քաղաքակրթութիւնների կամ նոյնիսկ կրօնների, որոնց մէջ ակնբախ ու առաջատար տեղն ու դերն են զբաղեցնում միաստւածային կրօնները:
Ո՞վ կարող էր մտքով պատկերացնել կամ նոյնիսկ երեւակայել թէ քաղաքակրթութիւնների ու կրօնների նմանօրինակ ծննդավայրեր, սկսած Ափրիկէից վերջացած մինչեւ մեր դրախտավայր հայրենիքը, որոնք այնքա՜ն նւիրական են եղել, որ մինչեւ իսկ նկատւել են սրբավայրեր, կենթարկւէին «Արաբական Գարուն» կամ նման համատարած համընդհանուր ծրագրերի գօտիներին եւ այս աստիճան մահ ու աւեր կը ժայթքէր այդ սուրբ հողերից:
Կարելի՞ բան է, որ նոյն աղբիւրից թէ՛ անոյշ ջուր բղխի եւ թէ՛ լեղի: Անկարելի է թւում մեզ համար, սակայն, ըստ երեւոյթին, այս օրերին պիտի համոզւենք, որ ամէն ինչ կարելի է:
Մարդկային մտքով եթէ փորձենք դատել, տեսնելու ենք թէ վերոնշեալ հակոտնեայ ճշմարտութիւնները կարելի չէ մէկտեղել եւ նոյն սառնորակ աղբիւրի հարազատ ջրերը համարել: Ինչպէ՞ս կարելի է բացատրել, մտքով հասկանալ կամ նոյնիսկ ընկալել թէ նոյն այս երկրներն ու տարածաշրջանները օրին սփռել են սրբութիւն, լոյս, կեանք ու քաղաքակրթութիւն, մինչ այսօր կարծէք վերածւել են աւեր, մահ, սպանդ ու տանջանք կամ տառապանք հայթայթող պարենաւորման:
Ամէն ինչ մեզ համար պիտի փոխւի եւ թւայ բացայայտ, պարզ, յստակ, հասկանալի ու բնականոն, եթէ ուշադրութեամբ կարդանք վերոյիշեալ սկզբնական աղօթքը, որի աշխարհաբար թարգմանութիւնն է հետեւեալը.- «Իմաստութի՛ւն Հօր՝ Յիսուս, ինձ իմաստութի՜ւն տուր, որպէսզի Քո առաջ ամէն ժամ բարին խորհեմ, բարին խօսեմ եւ բարին գործեմ: Ինձ չար խորհուրդներից, չար խօսքերից ու չար գործերից փրկի՜ր եւ ողորմի՜ր Քո արարծներին, ինչպէս նաեւ՝ բազմամեղ անձիս. ամէն»:
Այս եւ նմանօրինակ աղօթքներ, երբ ժամանակին արտասանւում էին հոգեւոր մարդկանց կողմից, զանց առած նրանց կրօնը, մշակոյթը, ազգութիւնն ու այլեւայլ պատկանելիութիւնները, հաւատի ճամբով նրանց ենթագիտակցութեան մէջ, ի մասնաւորի նրանց հոգեմտաւոր ներաշխարհում, կատարւում էր ամբողջական փոփոխութիւն եւ տիրականօրէն գերիշխում էր Բարին, մնայուն կերպով աղբիւրը դառնալով խորհուրդների, խօսքերի ու մանաւանդ գործերին:
Այսօր սակայն, նախքան մարդկութեան հաւատը կամ բարոյագիտութիւնը քննելը, եթէ հետեւենք մարդկային կեանքի ընդհանուր ընթացքին, պիտի նշմարենք թէ այս եւ նմանօրինակ աղօթքներ արտասանո՛ղ իսկ կարելի չէ գտնել եւ կամ ինչքան սակաւաթիւ է նրանց ամբողջութիւնը:
Անձնակենտրոն կեանքը, եսասիրութիւնը, սեփական շահերի գերադասումն ու աշխարհին տիրանալու անյագուրդ մաղձը օր օրից կերպարանափոխում է մարդ արարածին այն աստիճան, որ իր ներաշխարհում դոյզն տեղն իսկ չի կարող զիջել Բարուն:
Ամանոր է: Նորոգւելու եւ նոր մարդ դառնալու լաւագոյն միջոցն ու ժամանակն է այն, հասկացողի համար: Վերայիշեալ աղօթքն ասում է, որ նորոգումն ու բարեփոխումը նախ եւ առաջ սկսւելու է մեր մտածելակերպով ու խորհուրդներով: Ուստի, ընթանա՛նք ոչ միայն աղօթքի բառերով, այլեւ՝ նրա թելադրած ընթացքով:
Նոր տարւայ սեմին, նախ վերահաստատենք մեր քրիստոնէական դարաւոր հաւատքը: Յիշենք եկեղեցի յաճախելու մեր պապենական սուրբ աւանդութիւնները: Աստւածաշնչի կողքին պահենք մեր աղօթամատեանները՝ ո՛չ թէ փոշեծածկ գրքերը շատացնելու համար, այլ հոգեկան սննդի աղբիւրները բազմացնելո՛ւ համար, եւ ապա փորձենք անգիր սովորել ու հաւատով արտասանել մեր սրբատառ աղօթքները:
Այնժամ միայն կը զգանք մեր ներսում կատարւող իսկական փոփոխութիւնը, երբ նոր տարւայ նման նորոգւելու է մեր ամբողջ հոգեմտաւոր ներաշխարհը: Վստահաբար ընտրելու ենք «Նեղ Դուռ»-ն ու աստւածահաճոյ ճանապարհը, բարեգործութիւններով լցնելու ենք մեր առօրեայ կեանքը, Աստւածաշունչն ու աղօթքը լինելու են մեր մնայուն զբաղմունքները, մինչ ներումը լինելու է մեր հաշտարար միջնորդը, որովհետեւ մեր ներսում իսկական տիրողն ու գերիշխողը լինելու է Բարին եւ մենք դառնալու ենք պարզապէս իջեւաններ՝ հրեշտակային ընկերակցութեամբ, երբ սրբաձայն օրհներգութեամբ ողջունենք իրար ու շնորհաւորենք միմեանց ասելով.- «Շնորհաւոր Նոր Տարի, Տարին Լինի Միշտ Բարի», այժմ եւ միշտ եւ յաւիտեանս յաւիտենից. ամէն:
Աղօթիւք եւ օրհնութեամբ՝
ՍԻՓԱՆ ԱՐՔ. ՔԷՉԷՃԵԱՆ
ԱՌԱՋՆՈՐԴ ՍՊԱՀԱՆԻ ՀԱՅՈՑ ԹԵՄԻ
31 Դեկտեմբերի, 2024 թ.
Ազգային առաջնորդարան
Ս. Ամենափրկիչ Վանք
Նոր Ջուղա – Իրան
