Հայոց Ցեղասպանութեան 110-ամեակի առիթով, հայ ժողովուրդը փոթորկւած հոգով կրկին անգամ ապրում, ոգեկոչում եւ յիշատակում է տագնապը իր մէկուկէս միլիոն նահատակ սրբերին, որոնք զոհը գնացին գազանաբարոյ եւ հրեշամիտ թուրքերի արիւնաքաղց նկարագրին:
Մեր Նահատակ սրբերի արիւնը տակաւին չէ ցամաքած Դեր Զորի ապատներուն մէջ եւ աւազների միջից կանչում է մեզ հաւատարմօրէն շարունակելու մեր պահանջատիրական պայքարը: Պայքա՛ր, որ Սրբազան է ու արդար: Պայքա՛ր, որ Սո՛ւրբ է ու նւիրական: Պայքա՛ր, որ յարատե՛ւ է ու միաժամանակ ներշնչող եւ վերջապէս պայքա՛ր, որ մեր այսօրւայ կեանքի իմաստն ու նշանակութիւնն է: Այստեղ հարկ է յիշատակել Ֆրանսահայ նշանաւոր հեղինակ՝ Վահէ Քաչայի «Մի դաշոյն այս պարտէզի մէջ» եւ «Ասք Հայոց» վերագրւած գրքի հետեւեալ նախադասութիւնը. «Իւրաքանչիւր հայի ձեռքի մէջ մի արիւնոտ սպի կայ»: Այո՛, մեզանից «իւրաքանչիւրի ձեռքի մէջ մի արիւնոտ սպի կայ»: Այդ սպին պիտի շարունակի արիւնոտ եւ բաց լինել, մինչեւ այն ժամանակ երբ հայ ազգը մի օր տիրանայ իր արդար իրաւունքներին եւ իրական հատուցման:
Ապրիլեան այս օրերին, մեր նահատակ սրբերը մեզ մի անգամ եւս յիշեցնում են, թէ մենք չենք կրնար Ցեղասպանութեան զոհ գնացած մեր հայրենակիցների արիւնը սակարկութեան դնել կամ կասկած ու տատամսումի ներքոյ առնել, որովհետեւ այդ արիւնը Սո՛ւրբ է եւ Սրբացնող: Այդ արիւնը մեր պատմութիւնն է եւ մեր պատմութիւնը ջրդեղողը: Նա ով իր պատմութիւնը ուրանում է, ուրանում է իր անցեալը, ուրանում է իր ներկան, ուրանում է իր անձը, ուրանում է իր ինքնութիւնը եւ յատկապէս ուրանում է իր սրբազան եւ նւիրական հայրենիքը: Այս իմաստով, որքա՜ն արդար եւ այժմէական է Հայոց Ցեղասպանութեան 110-ամեակի մեր կարգախօսը, որ ասում է.- «Ուրանալով անցեալը, կը կորցնենք ապագան»:
Այսօրւայ աշխարհը դժբախտաբար անտարբեր է արդարութեան նկատմամբ: Երկիրների ղեկավարները մեկնած իրենց անձնական շահերից ոտնակոխում են մարդկային ճշմարտութիւնը եւս: Մեր ժողովուրդը իր պատմութեան այս հանգրւանին ամենալուրջ զգաստութեամբ պիտի դիտէ իր անցեալը եւ ըստ այնմ կողմնորոշւէ: Այսօր Հայոց Ցեղասպանութիւնը իրագործող բորենիների ժառանգորդները շարունակում են իրենց ցեղասպանութիւնը ժամանակաւորապէս բռնագրաւած Արցախում, քանդելով, մոխրակոյտի վերածելով մնացորդացը մեր եկեղեցիների ու վանքերի, գերեզմանների ու յուշակոթողների:
Հետեւաբար, կողմնորոշւելու համար երեք հիմնական տւեալներ են կարեւոր. առաջին՝ պատմութեան իմացումը, որով իր ինքնուրոյնութիւնը աւելի յստակ եւ պայծառ ձեւով կը պատկերացւի. երկրորդ՝ իր հայրերի արիւնով նւիրագործւած ամբողջական հայրենիքի գիտակցութիւնը պիտի վերակենդանացնէ իր մէջ եւ երրորդ՝ պիտի ուխտէ հաւատարմութեամբ իր պայքարը շարունակելու ի խնդիր իր ամբողջական հայրենիքի ձեռքբերման:
Այս է լինելու ամէն մի հայի ուխտը:
ԱՂՕԹԱՐԱՐ՝
ՍԵՊՈՒՀ ԱՐՔ. ՍԱՐԳՍԵԱՆ
ԱՌԱՋՆՈՐԴ ԹԵՀՐԱՆԻ ՀԱՅՈՑ ԹԵՄԻ
