ՂԷՅՍԱՐ ԱՄԻՆՓՈՒՐ
Ուզում էի
Բանաստեղծութիւն գրել
պատերազմի վերաբերեալ,
Տեսայ
Գրիչն այլեւս սրտիս լեզուն չէ…
Ասացի`
Պէտք է վայր դնել գրիչները
Այլեւս գործ անող չէ սառը զէնքը խօսքի
Հարկաւոր է պատերազմի վերաբերեալ
Խօսեմ փողից հրացանի`
Գնդակի հանգով…
Ուզում էի
Բանաստեղծութիւն գրել
պատերազմի վերաբերեալ,
Մի բանաստեղծութիւն իմ Դեզֆուլ քաղաքի,
Տեսայ` պէտք է
Անհաճոյ բառը օգտագործեմ՝ «Մուշաքի»
Սակայն հրթիռը
Նւազեցնում էր գեղեցկութիւնն իմ խօսքի,
Ասացի` բանաստեղծութեանս թերի բէյթը
Հո աւելին չէ, քան տները քաղաքի.
Թող որ իմ երգն էլ
Մարդկանց հողաշէն տների նման աւերւած լինի ու արիւնոտ…
Պէտք է հողոտ ու արիւնոտ
Երգեր գրել,
Պէտք է բանաստեղծութիւն գրել զայրոյթի,
Հառաչի, պերճախօս բանաստեղծութիւն`
Թող որ անաւարտ…
Ասացի`
Մեր քաղաքում
Դարձեալ պատերը լի են
Լուսանկարներով կակաչների:
Այստեղ
Դրութիւնը վտանգի անցողիկ չէ,
Տագնապի ազդանշանը կարմիր, որ հառաչում է
Գիշերւայ լռութեան մէջ միայն`
Դիակների անաւարտ քնում…
Թշնամու վայարագ չղջիկները
Նոյնիսկ խորշում են ցերեկւայ լոյսից,
Պէտք է բոլոր լուսամուտները
Ծածկել վարագոյրներով անթափանց:
Այստեղ
Պատն անգամ
Ապաւեն չէ ոչ մէկի թիկունքին,
Քանզի սա մի այլ գերեզման է, որ
Սպասում է գիշերւան…
Թարգմանութիւնը պարսկերէնից՝ Էդւարդ Հախվերդեանի
