ԵՂԵԳԱՆ ՓՈՂ

Փոխակերպութիւն-10

ՌԱԶՄԻԿ ԴԱՒՈՅԵԱՆ

 

…Աղեղն ուզում եմ ներս բերել, սակայն

փոքր է սենեակը. նետն էլ չի մտնում.-

իբրեւ թէ որսից նոր եմ եկել տուն,

Հայկ Նահապետը հէնց ես եմ, որ կամ:

Լայնալիճ աղեղ, հագիս՝ արեւի

դեղինը կարմիր, կարմիրը դեղին,

կերակրել եմ չարքաշ ցեղին

անարատ մսով որսի հաւերի:

Իսկ նա իմ տեղակ, իմ շորերն հագին,

կանգնել է էնտեղ՝ երշիկի հերթի.-

նայում ես վրան՝ նման է բերդի,

բայց խեղճացել է, կծկւել կարգին:

Բոլորը գիտեն, որ ինքն է ու կայ

ու զարմանում են, որ իրենց մէջ է,

եւ ցեղի միտք է, ուժ է, եւ արքայ,

սակայն իրենց մէջ շան նման խեղճ է:

Եւ չի ամաչում՝ կանգնել է հերթի,

որ իրենց բաժնից տանի մի կտոր,

եւ վախենում է, որ աչքը թարթի,

հայեացքը՝ շաղւած, եւ քայլը՝ խոտոր:

Կոկորդում՝ անվերջ ամօթի կծիկ,

ոչ կուլ է գնում, ոչ դուրս է գալիս,

կորացըրել է հասակը վերձիգ,

նաւը դարձել է նաւակի խարիսխ:

«Վա՜յ, Հայկ Նահապետ,

վա՜յ, ցեղի արքայ,

դու ի՞նչ գործ ունես մածունի հերթում» –

– Ի՞նչ անի, չապրի՞ այդ մարդը հապա,

փշուր հաց չկայ Մարութա բերդում:

Թոնիրը սառը, մեռած աչքի պէս,

խուզած հաւեր են հարսների տեղակ

փախչում աջ ու ձախ ու կտցում են քեզ,

բոլորով մէկտեղ խայտառակ եղանք:

Վա՛յ, Հայկ Նահապետ,

ե՛կ, աղեղդ առ,

ե՛կ, նետդ լարիր աղեղիդ վրայ,

արձակիր հոգու գիշերում խաւար,

թող արեգակի նման հուրհրա:

Իսկ ես քեզ համար երշիկ կգնեմ,

եւ մածուն կառնեմ՝ փոշուց պատրաստած.-

եւ…նետիդ վրայ բառեր կը գրեմ,

որ մեր հաւատի գրքում են հաստւած:

«Քարէ բարձ», 1989 թ.