ՎԱՀԱՆ ՏԷՐԵԱՆ
Երկնասլաց ու թեթեւ,
նրբակապոյտ ծածկած մէգ,
դու հըրեշտակ լուսաթեւ՝
նիւթեղէն չես դու երբեք:
Հայոց արնոտ աշխարհի
հոգին ես դու անարատ,
հուրը յար թող հրահըրի
մէգ ճակատիդ, ԱՐԱՐԱ՜Տ:
Եւ աւերւող մեր սրտում
եռայ անմար ու առատ,
դո՜ւ, պահապան մշտարթուն,
լուսակատար ԱՐԱՐԱՏ…
Չեմ տեսել քեզ, բայց որպէս
անուշ ցնորք իմ հոգում
պայծա՛ռ ես դո՛ւ, հըրակէ՛զ,
հըրապսակ ու կանգուն –
արդար դրօշ հայութեան,
սիրոյ սեղան հըրառատ,
դո՛ւ, իմ երկրի յարութեան
անխաբ վկայ, ԱՐԱՐԱՏ:
Որքան մնանք մենք նկուն,
որքան խաւարն իջնի խոր,
ծիրանաւո՜ր, մեր հոգուն,
դո՛ւ, պահապա՛ն զօրաւոր…
Որպէս երազ լուսեղէն
ձիւնապայծառ ու շողուն՝
դո՛ւ, անխորտակ ապաւէն
հըրաճարակ մեր հոգուն.
Կանգնի՛ր, անկեալ ժողովուրդ,
եւ հաւատա՛, եւ տոկա՛.
Կայ քո վշտում վեհ խորհուրդ
եւ Խաչւածին մահ չըկայ.
Պարզւի՛ր պայծառ դէպի վեր,
Ցոլա՛ հըրով անարատ,
երկրիս մոխիր ու աւեր
դո՛ւ անմահ սիրտ, ԱՐԱՐԱ՛Տ…
