ՀՅԴ 35-րդ ընդհանուր ժողովը եւ մեր տեսակի պահպանումը

ԶԱՐԵՀ ԱՃԷՄԵԱՆ

 

«ԱԼԻՔ» – Շուտով (փետրւարի 26-ին-ԽՄԲ.) կայանալու է Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութեան 35-րդ Ընդհանուր ժողովը: Այս ընդհանուր ժողովը ոչ միայն բացառիկ իմաստ է ստանում այն պատճառով որ մեր հայրենիքն ու ժողովուրդը աննախադէպ ճակատագրական օրեր են անցկացնում, այլ նաեւ այն պատճառով, որ վերջին տասնամեակների համաշխարհային արագընթաց փոփոխութիւններն ու «տեղեկատւական յեղափոխութեան» արգասիքները ներգործել են մեր շարքերից ներս եւ «հիմնական փոփոխութիւններ» են ակնկալւում ՀՅԴ ներքին կազմակերպական կեանքում, ներառեալ ՀՅԴ կանոնագիրը եւ առ հասարակ մեր կազմակերպութեան ընկալման տեսանկիւնից:

Փոփոխութեան եւ վերանորոգւելու հրամայականը առաջացել է հիմնականում երկու բնորոշ երեւոյթների պատճառով որոնց հետ մենք բախւեցինք վերջին տասնամեակներում:

Առաջինը Հայաստանի վերանկախացումն ու ՀՅԴ կազմակերպական կառոյցի վերընձիւղումն էր հայրենիքում: Ի սկզբանէ նկատելի էր, որ իր կեանքի վերջին 70 տարիները սփիւռքում աշխատած ու կայացած կազմակերպութիւնը դժւարութիւններ պէտք է դիմագրաւի որպէսզի ատակ դառնայ պետական կամ խորհրդարանական կուսակցութեան կարգավիճակի վերադառնալու: «Վերադառնալ» ենք որակում քանի որ իր հիմնադրութեան օրւանից 28 տարիներ անց երկու տարւայ համար Հայաստանի Առաջին Հանրապետութեան ժամանակամիջոցում ՀՅԴ-ն այդ կարգավիճակը ունեցել է թէպէտ կարճ ժամանակահատւածի համար: Պէտք է խոստովանել, որ այս յարացոյցերի հերթափոխը (paradigm shift) տեղի չունեցաւ մեր կազմակերպութեան մէջ իբրեւ հաւաքական կամքի արտայայտութիւն այլ իբրեւ գործը շարունակելու եւ ազգին ու հայրենիքին ծառայելու հնարաւորութիւն ստեղծելու անմիջական պարտադրանք:

Դաշնակցութիւնը լինելով գործի կուսակցութիւն թերեւս առիթն անգամ չունեցաւ այս հարցում խորանալու ու համապատասխան յստակացումները կատարելու, այլ նետւեց ուր որ աշխատանք կար, սկսեալ Արցախի լեռներից ու Հայաստանի սահմաններից հայրենի հողի պաշտպանութեամբ մինչեւ Շուշի եւ Երեւան՝ պետականաշինութեան եւ ազգային պետականութիւն ձեւակերպելու մեր ջանքերով: Այս հարկադրւած իրավիճակին իբրեւ հետեւանք կազմակերպութիւնը ինքնութեան ճգնաժամ (identity crisis) ապրեց: Յեղափոխական, հայդուկային անցեալով ու բարոյական աւանդութիւններով հարուստ կազմակերպութիւնը մի անգամից առճակատւեց հայրենիքում պետականաշինութեան, քաղաքական գործընթացների ու կուալիցիաների իրողութեան հետ առանց այն որ նման հերթափոխ (shift) կատարելու յստակ ռազմավարութիւն եւ մարտավարութիւն ճշտած լինէր: 1991-ից այս կողմ հասկանալի պատճառներով մեր կազմակերպական կեանքը առերեսւել է անմիջական տագնապներով՝ Արցախի պատերազմ, ԼՏՊ-ական սահմանափակումներ, Հայաստանի պետական համակարգի հետ առնչւելու բազմազան դժւարութիւններ մինչեւ անգամ երբ մաս էինք կազմում կառավարութեան բաղկացուցիչ կուալիցիաներում ու դաշինքներում եւ վերջապէս Փաշինեանական իշխանազաւթումն ու նրա աղետալի հետեւանքները:

Երկրորդ ալիքը մեզ հասաւ մարդաշխարհի կեանքում վերջին տասնամեակների կայծակնային փոփոխութիւններին իբրեւ հետեւանք: Կարելի չէ անտեսել կիբեռնետիկ յեղափոխութեան հետեւանքներից միակ մէկը համարւող սոցիալական ցանցերի առկայութեան ազդեցութիւնը մարդկանց առօրեայի, կենցաղի, աշխատանքի, հաւատամքների, առաջնահերթութիւնների եւ կեանքի գրեթէ բոլոր ասպարէզներում: Քովիդի համաճարակը ոչ միայն արագացրեց այս գործընթացը այլ նաեւ արմատականացրեց բոլոր ասպարէզներում: Համաշխարհայնացումը (Globalization) որ, օրին հեռաւոր ափերում երեւացող մի երեւոյթ էր այսօր իր խոր արմատներն է գցել մեր երկրի պետականութեան մէջ իր նէո լիբերալ հասկացողութիւնների եւ բարոյա-քաղաքական համակարգով:

Այս սրընթաց փոփոխութիւնների ընդմիջում փոխւել են մարդկանց եւ ժողովուրդների ոչ միայն քաղաքական առաջնահերթութիւնները այլ նաեւ բարոյական հաւատամքների համակարգն ու աշխարհաընկալումը: Դաշնակցութեան համակերպումը այս բոլորի հետ կամ այսպէս ասւած «արդիականացումը» եւս չի կարող հեշտ ընթացք ունենալ: Ոմանց գնահատմամբ¹ Դաշնակցութեան մէջ առկայ է պահպանողականութեան քոմփլեքս (բարդոյթ), մինչ հայ ազգի ազատագրութեան ու արդարութեան համար մարտնչող կազմակերպութիւնը կարող է այնքան մխրճւած է եղել իր ազգի ու հայրենիքի ճգնաժամային հարցերի լուծմամբ, որ իրեն նման շռայլութիւն չի թոյլատրել, որ իր ընդհանուր ժողովների օրակարգերի ու լայն քննարկումների նիւթ դարձնի նման «երկրորդական» հարցեր, երբ գետնի վրայ բազմաթիւ անմիջական գործեր կան, որոնք անմիջական լուծման են կարօտ:

Միւս կողմից առկայ է այն իրականութիւնը, որ ինչպէս ամէն ժողովուրդ հայ ժողովուրդն էլ ունի բազմաթիւ քաղաքական կուսակցութիւններ, իսկ Դաշնակցութիւնն է միակ կազմակերպութիւնը, որը հիմնւած է յեղափոխական պարտքի եւ իրաւունքի բարոյական հիմքերի վրայ:

«Հ. Յ. Դաշնակցութիւնը սովորական կուսակցութիւն չէ. նա եւ Ուխտ է միաժամանակ, բառի լաւագոյն իմաստով՝ եղբայրակցութիւն: Դաշնակցականը դաշնակցականի համար միայն գաղափարակից ու զինակից չէ, այլեւ բարոյական պարտականութիւններով եւ իրաւունքներով եղբայրացած անհատ: Մի անտեսանելի, շատերի համար անհասկնալի խորհուրդ, մի հոգեւոր զօրութիւն սաւառնում է Հ. Յ. Դաշնակցութեան, բոլոր իսկական դաշնակցականների գլխին, պաշտպանում նրանց ժամանակի ու մարդկային կրքերի ժանգից, ուժ է տալիս նրանց, ներշնչում գաղափարական անձնազոհութեան եւ հերոսական գործերի համար»²:

Ցանկացած համակերպում արդի քաղաքական ու կազմակերպական հասկացողութիւններին, ցանկացած արդիականացման գաղափար պէտք է նախ եւ առաջ նկատի ունենայ մեր այս տեսակի եզակիութիւնը եւ այն իրականութիւնը, որ առանց այս իւրայատուկ ինքնութեան Դաշնակցութիւնը դադարելու է իր տեսակից եւ դառնալու է սովորական քաղաքական մի կուսակցութիւն, որի նմանները կարող են շատ լինել մեր իրականութեան մէջ:

ՀՅԴ 35-րդ Ընդհանուր ժողովը կարող է նման հիմնահարցերի լուծման ճանապարհ բացել, բայց հայութեան ակնկալիքները ընդհանուր ժողովից մնում են նոյնը՝ լուծում գտնել Հայաստանի, սփիւռքի եւ հայաշխարհի անմիջական դժւարութիւնների համար:

Մինչեւ այն ժամանակ, որ Դաշնակցութիւնը պահպանում է իր տեսակի առանձնայատկութիւնները, իւրաքանչիւր կանոնագրային, կազմակերպական կամ ռազմավարական փոփոխութիւն կամ արդիականացում կարող է նպաստել մեր կազմակերպութեան ու ժողովրդին: Հիմնականը մեր տեսակի պահպանումն է:

 

[1] Ակնարկ – Հ.Յ.Դ. 35-րդ Ընդհ. ժողովի ընդառաջ. Միհրան Քիւրտօղլեան

[2] Հ. Յ. Դաշնակցութեան Ուժը. Սիմոն Վրացեան

«Օրակարգ»