Վերջապէս գտանք, ինչով հպարտանանք

ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄԵԱՆ

«Առաւօտ» օրաթերթի գլխաւոր խմբագիր

Վերջին 6 տարում «պարզւեց», որ մինչեւ 2018 թւականը Երրորդ հանրապետութիւնն առանձնապէս հպարտանալու բան չունէր: «Աչք էինք դրել ուրիշի տարածքի վրայ», «բռնազաւթեցինք» այն, իսկ ներքին կեանքում «թալանից» բացի՝ ոչ մի ուրիշ բան տեղի չէր ունենում: Որից յետոյ «ժողովուրդը» իրականացրեց թաւշեայ յեղափոխութիւնը, այնուհետեւ «ժողովուրդը» ստեղծեց իր գաղափարախօսութիւնը (որը կարելի է ձեւակերպել շատ կարճ՝ «ուզում ենք լաւ ապրել»), իսկ շուտով «ժողովուրդը» ստեղծելու է ի՛ր Սահմանադրութիւնը, որտեղ կը գրի իր սրտի ուզածը, իսկ ամենակարեւորը՝ նախաբանից կը հանի ՀՀ Անկախութեան Հռչակագրի «տոքսիկ» յիշատակումը:

Բայց մինչեւ 1991 թւականն էլ մենք առանձնապէս հպարտանալու բաներ չունէինք: Դարեր շարունակ հայերն ինչ-որ «անիմաստ» խաչքարեր էին տաշում, իսկ «կղերա-ֆէոդալական շրջանակները» խոչընդոտում էին պետութեան ստեղծմանը: Ազգային խորհրդանիշները, մասնաւորապէս, Մասիս սարը, նոյնպէս «տոքսիկ» են, գրգռում են շրջակայ ցուլերին: Մի խօսքով, Հայաստանի բազմադարեայ պատմութիւնը բաւականին դժգոյն է եւ դժբախտ:

Բոլոր վառ դրւագները եւ աննախադէպ նւաճումները «պատահեցին» 2018 թւականից յետոյ: Եւ վերջապէս առիթներ յայտնւեցին՝ «անսահման հպարտ» լինելու: Հպարտանալու վերջին առիթն է Կիրանց գիղի մօտ քաշած փշալարը, որը, հաւանաբար, երաշխաւորում է Հայաստանի անվտանգութիւնը:

Դա, իհարկէ, զաւեշտալի է, եւ մենք կարող ենք ծիծաղել ՔՊ-ական ծայրայեղ ինֆանտիլիզմի վրայ, եթէ մեր կողքին չապրէին իրենց տները կորցրած տասնեակ հազարաւոր մարդիկ, եթէ Արցախում ադրբեջանցիները չաւերէին մեր եկեղեցիներն ու գերեզմանները, եթէ Բաքւում գերութեան մէջ չլինէին մեր հայրենակիցները, իսկ մայրերը չշարունակէին փնտրել իրենց զոհւած զաւակների աճիւնները:

Փշալարը երաշխի՞ք է, որ Ադրբեջանը մեզ վրայ չի՞ յարձակւի: Հրթիռների եւ ԱԹՍ-ների դարո՞ւմ:

Յ. Գ. – Լուսանկարում փշալարերով «հպարտացող» ՔՊ-ական պատգամաւոր Լուլուն, նոյն ինքը՝ Լուսնիէ Բադալեանն է: