ՅՍՏԱԿ ՊԱՏԱՍԽԱՆՆԵՐ ՊԱՀԱՆՋՈՂ ԿԱՐԴԻՆԱԼ ՀԱՐՑԱԴՐՈՒՄՆԵՐ
Տրամաբանութիւնը յուշում է, որ իւրաքանչիւր քաղաքականութիւն, մանաւանդ ազգային գետնի վրայ պէտք է ունենայ իր վախճանական նպատակը, դրան հասնելու յստակ ծրագիրը, եւ այդ ծրագիրն իրականացնելու վճռականութիւն եւ հետեւողականութիւն: Հակառակ դէպքում, այդ քաղաքականութիւնը դառնալու է ինքնանպատակ, սկսելու է տուրք տալ պատեհապաշտութեանը եւ վերածւելու է աղէտի:
Այդ մասին է վկայում համազգային այն ճգնաժամը, որում յայտնւել է ողջ հայ ժողովուրդը 2018 թւականին Հայաստանում տեղի ունեցած իշխանափոխութիւնից ի վեր, ՀՀ գործող իշխանութիւնների կողմից քաղաքական մանկամտութեան, եւ համազգային հարցերում ընդհանրապէս, իսկ ԼՂ հակամարտութեան կարգաւորման եւ արցախահայութեան ինքնորոշման հարցի իրացման խնդրում՝ յատկապէս, նրանց անսկզբունքայնութեան դրսեւորման արդիւնքում:
Մեր օրերի գլխաւոր խնդիրն իհարկէ ազգային քաղաքականութիւնը, ազգային ազատագրութեան նպատակը պետական քաղաքականութեան գետնի վրայ չհետապնդելու մէջ է:
Ցաւօք, Հայաստանի Հանրապետութեան պետական քաղաքականութեանն ուղղութիւն տւող գործող իշխանութիւններն առիթը բաց չեն թողնում յայտարարելու, որ իրենց կոնցեպտը բոլորովին այլ է, որի սահմանած նպատակներն ու առաջնահերթութիւնները, դրանց հիմքում ընկած «արժեհամակարգը», «աշխարհայեացքը» եւ «գաղափարախօսութիւնը» տրամագծօրէն հակասում են ազգային քաղաքականութեան, հայոց պահանջատիրութեան /իր բոլոր դրսեւորումներով հանդերձ/ եւ Հայ Դատի սահմանած նպատակներին ու առաջնահերթութիւններին, եւ դրանց հիմքում ընկած արժեհամակարգին, աշխարհայեացքին եւ գաղափարախօսութեանը:
Արդիւնքում մենք ունենք Արցախի վերջնական կորստի վտանգ, ՀՀ պետականութեան կորստի վտանգ, ողնաշարը փշրւած, պայքարի ուժը կորցրած, ազգային նկարագրից ու արժեհամակարգից պարպւող հասարակութիւն: Եւ այս բոլորը մեզ կանգնեցրել է վերջին երեք տասնամեակների մեր բոլոր նւաճումները վերջնականապէս ի դերեւ դառնալու լրջագոյն վտանգի առջեւ:
Անշուշտ այս բոլորը զգաստ մտածողութեան պահանջ է դնում մեր առջեւ. ո՞ւր է տանում ՀՀ գործող իշխանութիւնների թշնամահաճոյ, ընդգծւած թուրքամէտ քաղաքականութիւնը հայ ժողովրդին, ինչպիսի՞ն է լինելու, Հայաստանի, Արցախի եւ հայ ժողովրդի ճակատագիրն առաջիկայ տարիներին, ինչպիսի՞ն է լինելու մեր պահանջատիրական պայքարի ճակատագիրն այսուհետ, արդեօք մենք կանգնա՞ծ չենք Հայ Դատի լուծման թուրքական հերթական որոգայթին դէմ-յանդիման:
Սրանք կարդինալ հարցադրումներ են, որոնք պահանջում են յստակ պատասխաններ: Ժամանակն անշուշտ ինքնուրոյն կերպով կը պատասխանի այս կնճռոտ հարցերին, եթէ, իհարկէ, մենք չզբաղւենք դրանցով: Բայց ժամանակը կը կարողանա՞յ արդեօք ուղղել մեր թոյլ տւած ճակատագրական սխալները…
Դժւար է լաւատես լինել:
