ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ. ՄԵՐ ՕՐՀԱՍԱԿԱՆ ՕՐԵՐՆ ՈՒ ՀԱՅԿԱԿԱՆ ՅԵՂԱՓՈԽՈՒԹԵԱՆ ՄԵԾ ՔՐՄԱՊԵՏԻ ՅԱՐԱՏԵՒ ԿՌՒԻ ՊԱՏԳԱՄԻ ԱՅԺՄԷԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆԸ

Տասնամեակների ընթացքում ձեւաւորւած ու ամրագրւած աւանդոյթի համաձայն, Հայ Յեղափոխական Դաշնակցութեան օրը հիմնականում իմաստաւորւում է որպէս կուսակցութեան կողմից հաշւետւութեան պահ: Հաշւետւութիւն՝ կատարածի ու չկատարածի, ձեռքբերումների ու բացթողումների եւ, մանաւանդ, ապագայ հեռանկարների եւ աշխատանքների մասին: Հաշւետւութիւն՝ սեփական ժողովրդին ու համակիրներին, որոնք Դաշնակցութեան ուժի եւ կենսունակութեան միակ աղբիւրն են:

Տարեկան հաշւետւութիւնը, բնականաբար, չի կարող շրջանցել միջազգային ու ներազգային այն իրադարձութիւններն ու մարտահրաւէրները, որոնք ուղղակի կամ անուղղակի ծաւալւում են մեր շուրջ եւ իրենց անմիջական ազդեցութիւնն են թողնում մեր իրականութեան վրայ, յաճախ վերածւելով լրջագոյն գոյաբանական բնոյթի սպառնալիքների՝ աւելի անկանխատեսլի ու կատաղի դարձնելով քաղաքական եւ անվտանգային այն մթնոլորտը, որում ձեւաւորւում է մեր ժողովրդի ազգային-հասարակական կեանքը:

Այս համատեքստում մենք ստիպւած ենք արձանագրել, որ 2024 թւականը եւս մեր պատմական յիշողութեան մէջ կը մնայ որպէս բազմաբնոյթ եւ բազմաբովանդակ ճգնաժամերի եւ մարտահրաւէրների տարի, որոնց արդիւնքում հայոց հայրենիքի եւ պետականութեան ապագան շարունակում է մնալ մշուշոտ եւ սակարկութիւնների սեղանին:

Մենք ստիպւած ենք փաստել, որ թշնամու կողմից շարունակում են հնչել, առաւելապաշտական նոր բնոյթի եւ բովանդակութեան բանաձեւումներ ու սահմանումներ, որոնք յաւակնում են դառնալ տեսլական, ի հաշիւ Հայաստանի Հանրապետութեան ինքնիշխանութեան եւ հայոց պետականութեան ապագայի:

Այս սպառնալիքների ֆոնին, ցաւօք պէտք է նշենք, որ Հայաստանի Հանրապետութեան այսօրւայ քաղաքական իշխանութեան վարքագիծը համարժէքութեան ամենահեռաւոր աղերսն անգամ չունի առկայ իրողութեան հետ, քանի որ անցեալ մի քանի տարիների պէս նրանց կողմից ականատես ենք անատամութեան եւ ստորաքարշութեան անարժանապատիւ կեցւածքի, ինչպէս նաեւ արտաքին մարտահրաւէրներն ու սպառնալիքները սթափ վերլուծելու եւ դրանց հետեւանքները կանխատեսելու անկարողութեան:

Փաշինեանն ու իր թիմակիցները շարունակում են իրենց ձախաւեր կեղծ խաղաղասիրական քարոզը, հանրութեանն ի գին ազգային անմիջական շահերի երեւակայական «խաղաղութեան» պատրաստելը, երբ Ադրբեջանը ծրագրաւորւած, նպատակային ու տենդագին ձեւով պատերազմի է պատրաստւում։

Թշնամուց սարսափած, ոստիկանական պատնէշի յետւում թաքնւած, սեփական ժողովրդի դէմ յոխորտացող այս խմբաւորումն իշխանութիւնը պահելու հարցը դարձրել է գերնպատակ, եւ նրա քաղաքականութեան մէջ գերակայ է դարձել հետեւալ մարտավարութիւնը՝ ինքնութիւնից եւ նկարագրից պարպել հայ ժողովրդին, նրա մէջ սպանել ազգային տեսլականն ու նպատակները, ոչնչացնել նրա պաշտպանական բնազդը, գոհացնել արտաքին թշնամուն, ինչպէս նաեւ շահագրգիռ բոլոր կողմերին, որպէսզի հնարաւոր լինի պահպանել երերուն աթոռը:

Տագնապն առաւել մտահոգիչ է դառնում, հիասթափութիւնը՝ աւելի ճնշող, մանաւանդ երբ վերջին շաբաթների աշխարհացունց տարածաշրջանային զարգացումների արդիւնքում Սփիւռքի դէմ եւս վեր է յառնել իր տեսակի մէջ աննախադէպ մի մարտահրաւէր, որ սպառնում է կազմաքանդել սիրիահայ համայնքը, որը դասական Սփիւռքի կարեւորագոյն առանցքներից մէկն է:

Սիրիահայութիւնը հերթական անգամ ճգնաժամային օրեր է ապրում: Շրջանի կացութիւնը յղի է անկանխատեսելի զարգացումներով եւ ուղղակի ազդւում է այն իրադարձութիւններից, որոնց հիմնական սադրիչները՝ Թուրքիան եւ Իսրայէլը Մերձաւոր Արեւելքում հետապնդում են բաւական յաւակնոտ տարածաշրջանային աշխարհաքաղաքական փոփոխութիւնների եւ վերադասաւորումների ծրագրեր: Այս յարափոփոխ իրավիճակի ֆոնին դեռեւս հնարաւոր չէ ամբողջական պատկերացում կազմել ապագայի մասին եւ յատկապէս հնարաւոր չէ կանխատեսել Սիրիայի ապագայ ճակատագիրը, որից անմիջականօրէն կախւած է նաեւ սիրիահայութեան ֆիզիկական անվտանգութիւնը եւ ապագան: Ապագայի այս անորոշութիւնը ամենամտահոգիչն է:

Մեզ ախտահարած այս գորշ իրականութիւնը ստիպում է յստակ գիտակցել, որ արդէն տարիներ է, ինչ գոյաբանական ստոյգ սպառնալիքի դէմ-յանդիման ենք կանգնած, որը կլանելով Արցախը, արդէն սպառնում է կլանել Հայատանն ու ոչնչացնել Սփիւռքը:

Այսօր մեր լինելութեան, մեր արժանապատւութեան, մեր ապագայի հարցերն են, որ պէտք է կազմեն մեր ազգային օրակարգը, որի գերխնդիրը պէտք է դառնայ հայոց պետականութեան փրկութիւնն ու Սփիւռքի պահպանումը:

Նման օրհասական պայմաններում մենք անհոգ ապրելու, թւացեալ խաղաղութեան լաւ օրերի խաբկանք ունենալու իրաւունք չունենք: Մեզ դժւարին օրեր է սպասւում: Պայքարը դեռ առջեւում է, եւ մենք դրանից խուսափելու հնարաւորութիւն չունենք:

Բարդագոյն այս պայմաններում ինչպէս միշտ Դաշնակցութիւնը հաւատարիմ իր առաքելութեանը, չի վարանում իր պատասխանատւութեան պաժինն ստանձնելուց, եւ անցած դար ու 33 տարւայ պէս պատրաստ է յանուն հայրենիքի եւ հայ ժողովրդի անել ամէն ինչ, նւիրաբերել իր լաւագոյններին:

Անցնող 133 տարիների պատմութիւնը վկայում է, որ Դաշնակցութեան առաջնորդութեամբ հայ ժողովուրդը կարողացել է յաղթահարել շատ աւելի ծանր եւ օրհասական օրեր եւ անդառնալի թւացող պարտութիւններից կռել անհաւատալի թւացող յաղթանակներ:

Եւ հէնց այս իրողութիւնն է, որ Դաշնակցութեանը հաւատք է ներշնչում չընկրկելու, չյանձնւելու եւ շարունակելու պայքարը՝ հաւատարիմ մնալով իր մեծ հիմնադրի՝ Քրիստափոր Միքայէլեանի ՅԱՐԱՏԵՒ ԿՌՒԻ անմահ տեսութեանը.

«Յարատեւ կռիւ,- յաճախ եւ երկար ժամանակ, գուցէ անյաջող, չնայած երբեմն նոյնիսկ իր լայն ծաւալին, – ահա թէ ուր է մեր փրկութեան բանալին։ Պահպանե՛նք, շարունակե՛նք կռիւը, որպէսզի լայնանայ, ընդարձակւի եւ ընդարձակւելով յարատեւի, ահա դէպի մեր նպատակը տանող միակ ճանապարհը։ Չշեղւենք այդ ճանապարհից, որ սփռւած է յուսատու ապագայի գրաւիչ ծաղիկներով»։

Հայկական յեղափոխութեան մեծ քրմապետի Յարատեւ կռւի պատգամը առաւել քան այժմէական է այսօր։