ԵՂԵԳԱՆ ՓՈՂ

Փողոցներում, որտեղ հիմա դու չկաս՝ գարուն է

եւ մարդիկ քայլում են ոչ մի փոփոխութիւն չնկատելով:

Քաղաքում, որտեղ դու չկաս,

չգիտես թէ ինչու տօն է այս սովորական օրով,

եւ խմբերով աղջիկներ են անցնում

գոյնզգոյն շորեր հագած՝

ոչ մի փոփոխութիւն

չնկատելով…

Իսկ նւագախումբը դուրս է ցայտում ամենաանսպասելի

անկիւններից

իր յետեւից տանելով հրոսակախումբը՝

ցնծութիւնից խելակորոյս երեխաների –

ամբողջացնելով գարնան պատկերը կանաչաւուն:

Ի՜նչ հեշտ է սիրել այն ամէնն, ինչ հեռւում է,

եւ ինչ բաւականութիւն՝ պատկերացնել այն, ինչը

չես տեսնում…

Բայց ամենահեշտը քեզ մօտ տխրութիւնն է ստացւում,

օ՜, ինչքան ես վարպետացել դու այդ ասպարէզում:

Փիլիսոփայելու համար դու ընտրեցիր երեկոն

եւ սկսեցիր քեզ որոնել այնտեղ, ուր չկաս ինքդ,

եւ հայեացքդ թափառեց փողոցներով,

մարդկանց մէջ,

սրճարաններում,

եւ յոգնութիւնից արցունքոտւեց հայեացքդ՝

ոչ մի փոփոխութիւն չնկատելով:

Իսկ նւագախումբն արդէն երկինք է բարձրանում,

իր յետեւից տանելով ցնծութիւնից ոչինչ չնկատող

հրոսակախումբը երեխաների…

Ինչ հեշտ է մոռացւում նա, ով հեռւում է,

եւ ինչ ծանր է ընդունել այս տխուր միտքը,

երբ ինքդ ես հեռւում:

ՅՈՎՀԱՆՆԷՍ ԳՐԻԳՈՐԵԱՆ