Փայտէ սրից մահացու խոցւած «ազգային փրկիչները»

ՏԷՐ ԱՐԱՐԱՏ ՔԱՀԱՆԱՅ ՊՕՂՈՍԵԱՆ

 

ՍԴՀԿ Կենտրոնական վարչութեան տարածած յայտարարութեան եւ նոյն վարչութեան ատենապետի՝ Հ1 հեռուստաընկերութեանը տւած հարցազրոյցի առիթով վերջերս հանդէս էինք եկել հրապարակմամբ, որտեղ քննադատել եւ հերքել էինք իշխանական խօսափողի դեր ստանձնածների հիմնազուրկ թէզերը, հերիւրանքները եւ զրպարտութիւնները՝ ցոյց տալով այդ մտածողութեան տէր անձանց քաղաքական մտքի սնանկութիւնը։ Բարեբախտաբար, ասելիքը գտաւ հասցէատիրոջը. այսօր Արեւմտեան Ամերիկայի ՍԴՀԿ «Մասիս» պաշտօնաթերթի կայքում «ազգային փրկիչները» պատասխանել են մեր հրապարակմանը։

«Պատասխան» բառն, անշուշտ, օգտագործում ենք վերապահումով, քանի որ պատասխանի արդիւնքը, Հորացիոսի ձեւակերպմամբ, նման է նրան, ըստ որի՝ «Լեռները երկնում են, բայց ծնւում է ծիծաղելի մուկ»։

Այդ «լեռից ծնւած մկանը» կարելի էր անտեսել, եթէ այն զարմանալիօրէն չկապկէր ՀՀ ներկայ վարչապետի ոչ միայն թէզերը, այլեւ բառապաշարը։ Նման կապկմանը տրւող ցանկացած պատասխան ինքնաբերաբար դառնալու է արդէն ասւածի կրկնութիւն։ Հետեւաբար՝ մեզ չենք կրկնի, միայն յստակեցնենք, որ մեր խօսքն ասւել է ՍԴՀԿ Կենտրոնական վարչութեան եւ ատենապետի, ո՛չ կուսակցութեան առնչութեամբ։ Ընդսմին, մեր տեղեկութեամբ, բազմաթիւ ազնիւ շարքային կուսակցականներ այնպէս են վրդովւած ՍԴՀԿ Կենտրոնական վարչութեան՝ ՀՀ իշխանութիւններին հաճոյանալու եւ կուսակցական արժէքներին դաւաճանելու պահւածքից, որ տարակուսում են, թէ արդեօ՞ք վարչութեան այսօրւայ կազմը արժանի է մասնակցելու 1914-ին կախաղան բարձրացւած 20 հնչակեանների յիշատակի ոգեկոչման արարողութիւններին, որ տեղի են ունենալու այսօր Բէյրութում։

Ամէնքն են տարակուսած ՍԴՀԿ ղեկավարութեան ինքնաբացայայտումից, երբ պարզւում է՝ ինքնակոչ եկեղեցասէր-էջմիածնասէրները տարիներ շարունակ կեղծ ժպիտները դէմքներին յարաբերութիւններ են պահպանել եկեղեցու հետ՝ նեղ շահերից ելնելով։ Միեւնոյն ժամանակ իրենց հոգում կեղծ ժպիտների, շողոքորթ ձեռքսեղմումների եւ ողջագուրումների ներքոյ կուտակել են թոյն ու մաղձ՝ Հայաստանեայց Առաքելական Եկեղեցու եւ բարձրաստիճան հոգեւորականութեան նկատմամբ ընդհանրապէս եւ Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնի նկատմամբ՝ մասնաւորապէս։ Եւ այս ամէնը դուրս ժայթքելու համար անհրաժեշտ էր պարզապէս ասեղի ծայրով դիպչել այդ թոյնի եւ մաղձի խառնարանին, որպէսզի այն դուրս ժայթքեր՝ պատռելով գառան մորթով գայլերի դիմակները։

Սուր ճոճելու առիթով էլ նշենք, որ, այո՛, սուրբ Ղեւոնդեաց նման «Վասն հաւատոյ եւ վասն հայրենեաց» պատրաստ ենք սուր մերկացնել, բայց, ինչպէս դուք էք բնորոշել, առայժմ փայտէ, եւ եթէ փայտէ սրից այդքան մահացու խոցւում էք, ապա պատկերացրէք, եթէ քահանայի ձեռքին լինի պողպատէ սուր, ձեզանից ինչ կը մնայ։ Ուրեմն՝ շնորհակալ եղէք, որ ձեր՝ թոյնով ու մաղձով լի սրտերը խոցոտւում են փայտէ սրով. դա բուժիչ է, սթափեցնող։ Այլապէս, Աստւած մի՛ արասցէ, ականջով չլսողներին թիկունքով լսեցնելու սուրբգրային պատգամի ժամանակը գայ, ուղղակի իմաստով գալիք ազգային կառավարութիւնը ձեր զինանշանի ձեռնաշղթաներն կօգտագործի ձեր եւ բոլոր նրանց դէմ, ովքեր դաւաճանում են ազգային շահերին։

Դժւար է պատկերացնել, որ Մայր Աթոռ Ս. Էջմիածնի եւ բարձրաստիճան հոգեւորականութեան նկատմամբ այդքան թունոտ, զրպարտչական խօսքերից յետոյ, առանց մեղայականի եւ ապաշխարութեան՝ ինչպէս էք շարունակելու համագործակցութիւնը որեւէ եկեղեցականի հետ։

Յ. Գ. – Ի դէպ, ես լանջախաչ կրելու իրաւունքի արժանացել եմ եւ կրում եմ մէկ տասնամեակից աւել, իսկ ծաղկեալ փիլոն կը ստանամ, երբ ընդունւած կարգի համաձայն ժամանակը գայ։ Ի տարբերութիւն ձեզ՝ իմ գործունէութեան ընթացքում երբեք իմ սկզբունքներին եւ ազգային շահին չեմ դաւաճանել, առաւել եւս որեւէ իշխանութեան հաճոյանալն անպատւաբէր եմ համարել։