Վարդան Օսկանեան. «Հայ ժողովուրդը չպէտք է թոյլ տայ, որ Իրական Հայաստանը դառնայ Փաշինեանի ձախողումների արդարացում. այս կարգախօսը պէտք է շրջւի նրա դէմ»
«ԱԼԻՔ» – Իւրաքանչիւր ազգ կրում է իր պատմութեան բեռը: Այն ձեւաւորում է ինքնութիւնը, ուղղորդում է դիւանագիտութիւնը եւ հիմք է ստեղծում ապագայ սերունդների համար: Երբ առաջնորդը դիտաւորեալ ջնջում է այդ պատմութեան մասերը՝ արդարացնելու իր սեփական ձախողումները, նա դաւաճանում է ոչ միայն իր երկրի անցեալը, այլեւ ապագան: Հէնց սա է անում Նիկոլ Փաշինեանը։ Վերաշարադրելով հայոց պատմութիւնը՝ նա արդարացնում է իր քաղաքական ձախողումները եւ ազգին առաջարկում է միայն յանձնւողականութիւն եւ պարտւողականութիւն: Այս մասին ֆէյսբուքի իր էջում գրել է ՀՀ նախկին արտգործնախարար Վարդան Օսկանեանը:
«Փաշինեանը յայտարարել է, որ Իրական Հայաստանը կը լինի 2026-ի ընտրութիւնների իր քարոզարշաւի կենտրոնական գաղափարը: Նա ակնկալում է, որ հայ ժողովուրդը կը համախմբւի մի տեսլականի շուրջ, որը պահանջում է մոռանալ սեփական անցեալը, լքել իրենց տեղահանւած հայրենակիցներին եւ ընդունել Հայաստանը որպէս նւաստացած ու բարոյալքւած պետութիւն: Նա պնդում է, որ Հայաստանը պէտք է ընդունի իր ներկայիս սահմանները՝ հաւանաբար հետագայ կորուստներով, եւ մոռանայ մնացած ամէն ինչ: Հէնց սա նա ներկայացնում է որպէս պրագմատիզմ, սակայն իրականում դա ոչ այլ ինչ է, քան փախուստ դիւանագիտութեան եւ կառավարման իր ձախողումներից: Նրա Իրական Հայաստան դոկտրինը վերաբերում է յանձնւելուն: Արցախը ազգային գիտակցութիւնից ջնջելով՝ Փաշինեանը փորձում է օրինականացնել նրա ժողովրդին եւ ինքնորոշման իրաւունքը պաշտպանելու իր անկարողութիւնը:
Սակայն պատմութիւնը ցոյց է տալիս, որ ինքնապարտադրւած նման ամնեզիան խաղաղութիւն չի բերում, այլ միայն՝ աւելի շատ զիջումներ: Առաջնորդը, որը պարբերաբար լքում է իր իսկ ժողովրդի հիմնարար իրաւունքները, անվտանգութիւն չի կառուցում. նա հետագայ պահանջների առիթ է տալիս: Ադրբեջանական վարչակարգը չի բաւարարւի Արցախով: Փաշինեանի շարունակական նահանջը առիթաւորում է բոլոր նրանց, ովքեր ձգտում են աւելի թուլացնել Հայաստանը: Որքան շատ է նա ջնջում պատմութիւնը, այնքան Հայաստանի հակառակորդներին աւելին պահանջելու հիմք է տալիս:
Ամբողջ ազգը՝ յատկապէս ընդդիմութիւնը, պէտք է գիտակցի, որ սա Փաշինեանի աքիլեսեան գարշապարն է: Նրա տեսլականը ազգային վերածննդի կամ պրագմատիկ պետականութեան տեսլական չէ. այն անկարողութեան, ձախողման եւ Հայաստանի անկման «օրինականացման» տեսլական է: Այն գաղափարը, որ Հայաստանը պէտք է ընդունի իր ներկայիս վիճակը որպէս իր միակ հնարաւոր ապագայ, ոչ միայն ոգեշնչող չէ, այլեւ պարզապէս վտանգաւոր է: Այն ազդանշան է աշխարհին, որ Հայաստանն այլեւս չի պայքարի իր շահերի համար, չի պաշտպանի իր պատմական իրաւունքները եւ անգամ չի յարգի սեփական ժողովրդի տառապանքը:
Որեւէ լուրջ ազգ պարզապէս չի մոռանում իր կորցրած տարածքները: Յունաստանը երբեք չի ջնջել Կոստանդնուպոլսի յիշողութիւնը: Լեհաստանը շարունակում է յիշատակել Լւովը: Սերբիան, չնայած Կոզովոյի կորստին, այն դեռ համարում է իր պատմական նարատիւի մասը: Ռուս-ուկրաինական պատերազմը հաւանաբար կը հանգուցալուծւի տարածքային դաժան փոխզիջումների միջոցով, բայց նոյնիսկ նման սցենարում Ուկրաինան իր պատմական գիտակցութիւնից երբեք չի ջնջի կորցրած տարածքները: Ինչո՞ւ պէտք է Հայաստանը տարբեր լինի:
Մենք պէտք է յստակ լինենք՝ կայ տարբերութիւն տարածքային ակտիւ յաւակնութիւնների եւ պատմական ճշմարտութեան միջեւ, խաղաղ բանակցութիւնների եւ ինքնութեան ջնջման միջեւ: Սակայն Փաշինեանի պարտւողական հռետորաբանութիւնը ծառայում է միայն նրա սեփական քաղաքական գոյատեւմանը: Նա պատմութիւնը վերասահմանում է ոչ թէ անհրաժեշտութիւնից, այլ յարմարաւէտութիւնից, որովհետեւ ճշմարտութիւնն ընդունելը կը նշանակի ընդունել սեփական պատասխանատւութիւնը իր կառավարման ներքոյ պատահած աղետների համար:
Հայ ժողովուրդը չպէտք է թոյլ տայ, որ Իրական Հայաստանը դառնայ Փաշինեանի ձախողումների արդարացում: Այս կարգախօսը պէտք է շրջւի նրա դէմ՝ բացայայտւելով այն, ինչ իրականում կայ՝ անկարողութեան, պարտւողականութեան եւ Հայաստանի արժանապատւութեան դաւաճանութեան դատարկ արդարացում»,- գրել է նա:
